Ah, zo van die situaties van “zeg, we zouden toch nog eens naar X moeten gaan”.
En dan is het het weekend, zijn we stikkapot en liggen we de vrijdag voor pampus vóór de televisie, en dan is het zaterdag en zit de zaterdag bomvol, en wordt het zondagmiddag en zit de jongste in bed, en is het plots vier uur eer ze eruit is, en op dit uur de zondagnamiddag gaan we toch niet meer naar de mensen gaan?
En kijk, dan is het opnieuw de week, en is er ouderavond of vergadering of meeting of zijn we te moe of was er iets anders te doen, en op die dagen dat er niets anders te doen is, is het van “die mensen zijn ook druk bezig, we gaan ze toch niet gaan lastig vallen op een donderdagavond?”
En dan is het weer weekend, en dan is het weer week, en dan is het weer weekend… en voor dat we het weten zijn er maanden voorbijgegaan en zijn we gewoon niet naar X gegaan. Noch naar Y. Noch naar Z, noch naar de rest van het alfabet, eigenlijk.
En dan is er plots zo’n moment dat het gewoon te genant wordt, en dat we er zelfs niet meer aan durven dénken. Dat we wachten tot het volgende grote feest of tot de volgende formele afspraak, of tot we elkaar toevallig ergens tegen het lijf lopen.
En dat we ons dan vreselijk amuseren en collectief zeggen dat het toch niet meer zo lang mag duren, volgende keer. Maar dat we het eigenlijk wel al weten, dat we de volgende keer opnieuw tegen mekaar gaan zeggen: ‘t is toch wreed, het is er weer niet van gekomen.
Bij ons moet er beterschap komen, want zo kan het écht niet verder.
Vroeger was alles zo veel eenvoudiger, toen ik klein was: dan zag iedereen nog iedereen.
Twee (of drie?) weken geleden heb ik mijn ouders in een flits van twee minuten gezien, op weg naar de iguanodons van Bernissart, en dààrvoor was het al ik-weet-niet-hoeveel weken geleden. Mijn ouders begod, een paar minuten op misschien twee maand.
Akkoord, we gingen eigenlijk vandaag gaan maar we bleken allemaal ziek en mijn vader vertrok toch naar een buitenland na de middag, maar toch. En beeld u in hoe het dan zit met de rest van de familie (never mind met vrienden).
Mijn petekind is binnenkort drie, en ik denk dat hij me niet herkent op straat.
Waanzin.
Wàànzin.
Op weekends beginnen gaan? De kinderen bij elkaar laten spelen? Of misschien iets doen met één dag in de week ergens koken, en dat de rest dan naar daar komt? Of een spelletjesavond organiseren of zo, één keer per week? Dat die dozen vol Kolonisten van Katan en stapels AD&D en WH40K eens van pas komen?
Nee, hoedanook: er moet beterschap komen. Want ‘t is een ware schande, ik schaam mij diep.
Reacties
16 reacties op “Haja, ’t is er niet meer van gekomen”
zelfde gevoel hier, Michel. Eerste stap bij ons is organisatie van Restaurant voor 1 Dag: zo zien we elkaar nog eens, en steunen tegelijk het goede doel. Andere ideeën zijn welkom 🙂
En nu ge het eenmaal aan de wereld hebt meegedeeld, raakt ge er niet meer onderuit.
Plannen en in de week bellen om dag vast te leggen… Want in ’t weekend komt het er anders niet van 🙂
Direct als er wéér een keer moet toegegeven worden dat ’t er niet van gekomen is een datum afspreken is waarschijnlijk best. ‘Waarschijnlijk’ zeg ik, want ’t is hier ’t zelfde. En ja … met zijn ouders kan een mens toch geen datum beginnen vastleggen hé?
Beter zo dan elke avond/weekend te zitten kniezen, “Wat zullen we vandaag eens doen?”
Maar ik snap het wel, wij hebben een gelijkaardig gevoel. Kleine kinderen in huis hebben beperkt de bewegingsvrijheid behoorlijk (oa door het feit dat ze nog regelmatig in hun bed steken in de dag). En dan hebben we geeneens een TV om voor te hangen. 😉
Hoog tijd dat je Google Calendar eens crasht. 😉
Heu, Michel, quid het inruilen van de uren die je aan je blog spendeert voor uren die je met vrienden spendeert.
Vervang gerust “die je aan je blog spendeert” door o.a. :
“die je al gamend spendeert”
“die je al lezend spendeert”
“die je al surfend spendeert”
etc. etc.
@e-mino: irrelevant. Het gaat niet om mijn vrije tijd an sich, het gaat om de combinatie van mijn vrije tijd en die van Sandra en die van Zelie en die van Louis en die van Jan. En de uren dat Jan, Zelie, Anna en Louis wakker zijn, en/of babysituren.
@ Michel, zeker ? Nog nooit een moment geweest waarop je achter je computer/tv/boek/vul-zelf-in zat en dacht “hey, nu hadden we bij X/Y/Z/rest v/h alfabet kunnen zitten” ?
Euh, ja.
Ik ben nu 53. Vijf kinderen ( één jongen, vier meisjes), allen de deur uit.
De kinderen hebben hun beide ouders bovenal druk bezig gezien. Wat ze zich allen met het grootste plezier herinneren zijn de +/- 20 gezamelijke zomerreizen ( eigenlijk expedities met zijn zevenen). Van Zweden tot Rome, van Canada tot Andalusia, enz.
We deden gewoon aan huisruil. Dat heeft erg veel voordelen. Bijv voor de kinderen: ze herinneren zich nog zéér precies alle kinderkamers waarin ze geslapen hebben.
Huisruil : http://www.intervac.be/
Mag ik u dan feliciteren en een stukje véééééééél te dure witte truffel aanbieden ? 😉
Ik heb hier reminder die al 75 weken overdue staat om met een bevriend koppel af te spreken.
75 weken. Miljaar.
Maar ik ben toch blij dat wij niet alleen zijn in ons dagen die voorbijvliegen.
Ik heb gelijkaardige ‘uit te voeren taken’ in mijn Outlook. Niet meer te doen. Met de beste wil van de wereld, maar … het komt er soms echt niet van.
Tja, dringend tijd voor een carrière make-over, zeker. Op naar een job waar je iets rustiger is en … allemaal wat beter te plannen.
Maar hoe begin je daaraan? Op eigen houtje een stuk van je huidige activiteiten opofferen voor meer ademruimte? Beangstigend.
Een vriendin vertelde me iets over Star Crew of zoiets: een programma waarin 20 geselecteerden de kans krijgen om echt te worden waarvan ze al jarenlang dromen. Er staan naar het schijnt vijf coaches klaar om alles in goede banen te leiden.
(Net even gegoogled en warempel: http://www.starcrew.be …)
Volgend probleem; een droomjob vinden die genoeg vrije tijd garandeert om niet opnieuw in hetzelfde straatje te belanden 😉
Iemand suggesties?
Al loop ik persoonlijk tegenwoordig precies jullie vloer plat en behoor ik niet tot de categorie ‘oude vrienden’: dat koken vind ik een goed idee!
Plat opportunisme, in de hoop nog eens te mogen komen, he, en voor mij geeft dat niet dat jullie familie er ook is, zeg gewoon dat ik de gouvernante ben!
ow, en nu nog eentje waar ik wel een positieve ervaring mee heb: geef een drink, ergens op een leuke plek en nodig iedereen uit die je wil zien. Houd het rustig voor oudere familieleden, en maak er vanaf middernacht een fuif van. Geleerd van mijn meest sociale vriendin: vermeng je familie- met je vriendenkring: het resultaat is te gek.
Hm, ik breng mezelf op ideeën nu.