Soms ben ik zó een wijf, ‘t is wreed. Ik las in Humo over een plaat vol covers van Urbanus, ik las dat de mensen dat wel goed vonden, en dan koop ik dat, dus.

Wel: ‘t is de moeite inderdaad waard. Ik kan niet al te veel toevoegen aan wat er in Humo staat, maar hey, dat zal me niet tegenhouden.

De plaat wordt enorm ijzersterk geopend met Belastingscontroleur. In het origineel al redelijk boos, maar wat Flip Kowlier ervan maakt is nog ijziger—en hij zingt zowaar een griebelijk kil refrein in het algemeen Nederlands.

Wat Will Tura doet met Meisje met de bloemen, daar heb ik niet veel voeling mee, ik vind het voor het moment precies het minste nummer.

CO2 prostituee is Urbanus-van-nu: een nieuw nummer, redelijk zeer cynisch. Op het oppervlak helemaal zoetjes en een meezinger, maar, ahem: niet de meest vrolijke mens ter wereld. “Ja, we kunnen er met z’n allen iets aan doen / We maken de wreld zo mooi als toen / Nonkel God hem heeft geslapen / Nog honderd keren slapen en het gras lacht weer overal groen” — ahem.

Madammen met een bontjas, door Bart Peeters, is vintage Peeters, niet echt verrassend, maar dat hoeft dan ook niet overal zo zijn.

Wat Jan De Wilde en Sarah Bettens met De aarde doen, daarentegen, is prachtig. Zo mooi dat het me na vijf of zes keer beluisteren nog altijd moeilijk valt om geen traantjes in de ogen te krijgen. Die tekst is zó poëtisch mooi, ‘t is wat:

als de zandman weer verdwijnt
en de zon haar zonnenstraaltje schijnt
lekker op de rug van onze poes
dan valt aan de andere kant de nacht
daar is ‘t janneke maan die lacht
naar de ingeslapen kangoeroes

Gigippeke is, iek, in het Brabants dialect. De Mens doet het niet in het Tollenbeeks maar in het Zaventems, for what it’s worth. Muzikaal, als het ware, ben ik er niet echt aan, maar ‘t is wel aardig:

Dei kaase dei scheupten nogal probleimen, dei wooin gemokt veu foetbalscheinen
‘Jomme’, zaa ze ‘kwiste kik ni goet, hoeveil da ga et va voet’
Kom toe Gigippeken, trekt a da ni oon, ik hem al in erger kaase gestoon
En azzek z’ in e zoppeke was, awel den passe ze ma ieste klas

Ik voorzie een meezinger in de auto met het volgende: Hittentit, door Roland en Laïs. Een strak arrangement, strak gezongen, vrag me niet waarom, maar ik vind het begod bijna David Byrne. Of Tom Tom Club. Enfin, toch in alle geval iets in die hoek.

De Nieuwe Snaar maakt van De wereld is om zeep een typisch Nieuwe Snaar-nummer. En daar is niets verkeerd mee.

Axelle Red’s Grootvader geplant is de tearjerker der tearjerkers op Urbanis Vobiscum: ik houd het niet langer dan een halve strofe droog. Ik voorspel dat het op meer dan één begrafenis zal gespeeld worden.

Clouseau zegt in Humo dat ze Publiciteitsjaren gewoon zoals Clouseau hebben gezongen. En K3 doen ook niet zo veel speciaals met Een rustige ouwe dag, maar hoe meer men naar die liedjes zingt, hoe meer de tristesse er eigenlijk uit springt. Een refrein als

Alstublieft, hang m’n lippen aan de lippen van m’n lief
Alstublieft, leg m’n handen op de boezem van m’n lief
Alstublieft, leg m’n hoofd op de schouder van m’n lief
Alstublieft, leg m’n hart aan de voeten van m’n lief

…daar moet niemand beschaamd over zijn, en uiteindelijk is het soms toch wel vreselijk schrijnend:

Ik heb ne radio vol met liekes
Met flikkerlichtjes aan en uit
Een fles champagne in de frigo
En m’n strikske steekt vooruit
Ik dans een walske rond de tafel
Ne stap naar voor, twee achteruit
‘k Heb mijne tricolore hoed op
Ne valse neus op mijne snuit

Maar zolang da ‘k hier alleen dans
Haalt dat allemaal niet veel uit
‘t Is die eenzaamheid, eenzaamheid
Eenzaamheid, hoe raak ik ze kwijt

Enfin, ‘t is natuurlijk niet dat het drongend zeer hoogdravend moet geïnterpreteerd worden, maar toch. Stijn Meuris, niet vies van een leksken drama links en rechts, koos Zonder pracht zonder praal:

En wat ik niet kon dat kon zij dus wel
Zij hakte de knoop doormidden
En we vielen meteen naar de donkerste hel
De smaak van het afscheid was bitter

Net voor ik wegging heeft ze mij nog gezegd
Je zou beter bij mij niet meer komen
Het doorboorde m’n hart maar met innig respect
Heb ik buigend m’n hoed afgenomen

Op vertrouwder grond met Fixkes: Kodazuur is degelijk zonder meer (maar opnieuw droefenis, eigenlijk: want ik mis je, marie-louisje).

Het was alweer heel erg lang geleden dat ik Bakske vol met stro gehoord had. Ik zong het vroeger hard mee, maar als Nathalie Delcroix het zingt, valt het precies op dat de tekst eigenlijk wel wreed erg moet geweest zijn, in de tijd.

Aflsuiter: Wim Opbrouck met een erstige versie van Quand les zosiaux chantent dans le bois. Ik ben niet aan Wim Opbrouck, vraag mij ook niet waarom.

Arhem. Alles bijeen: zeer blij dat ik hem gekocht heb.