Het grote voordeel van anderhalve dag creperen van de pijn?

Dat een morgen met gewoon veel pijn een opluchting is, en dat een mens helemaal opfleurt van gewone pijnsteken. 🙂

En behalve dat: ik wens u allen samen en individueel hetzelfde als mij toe, behalve dan dat ik pijn heb. Mijn leven is in het algemeen, behalve dat dan, A-OK. Ik heb fijne kinderen, ik heb een fijne madam, ik heb fijne vrienden, ik heb een fijn huis in een fijne straat, en ik merk net dat ik nog altijd Lydia, the Tattooed Lady grotendeels van buiten kan zingen!

’t Was gisteren voor de rest wel een redelijk surrealistische scène: we hebben eerst afhaalmarokkaan gegeten, en dan zijn we met drie naar boven naar de living getrokken. Ik in mijn trekzetel, Sandra op een stoel en R. in de zetel. Alledrie voor de televisie, alledrie met een computer op de schoot. Ik had zoveel pijnstillers in mij dat spreken niet meer lukte zonder over mijn tong te struikelen, en dus sprak ik met Sandra via Google Talk en met R. via MSN. Humor.

Nu nog een dag of drie detox van de medicamenten en ik kan er weer tegen. Op voorwaarde, natuurlijk, dat het één dezer niet opnieuw begint. Uiteraard. Maar een mens leeft in hoop hé? 🙂

En in alle geval zal het beter zijn dat wat in de (oude) Humo las op de bus vanmorgen: een lezersbrief van iemand met kindje van vijf dat wegens complicaties (of onkunde, wie gaat het zeggen?) zwaar ongelukkig was. Kindje is nu vijf, doof, quadriplegisch verlamd, en is na intense training maar zo’n 70% meer blind. ’t Is vies om zeggen, maar ik heb op de bus achter mijn opgevouwde Humo zitten wenen van geluk en opluchting dat het ons niet overkomen is.

En godverdorie alle respect voor Chantal Thijsman en haar hele familie.

Geschreven al luisterend naar: Groucho Marx – Lydia the Tatooed Lady

Geschreven al luisterend naar: Zbigniew Preisner – La double vie de Véronique – Thème : 1re transcription

Geschreven al luisterend naar: The Velvet Underground – The Velvet Underground & Nico – Sunday morning