Wat ik graag doe, heb ik vandaag gemerkt, is stilletjes naar mensen luisteren die aan het spreken zijn met elkaar (of tegen elkaar, of over elkaars hoofden, of naast elkaar, maakt niet uit), en daar dan allerlei dingen uithalen en er een synthese van maken.

Onlangs was er een meeting waar ik zoiets gedaan had, en ik was helemaal verbaasd dat ik blijkbaar een helemaal andere meeting had meegemaakt dan een collega. Dat was nog al gebeurd: dat voor één persoon een meeting over vanalles en niets ging zonder echt duidelijke lijn erin, allemaal losse ideeën zonder rode draad—maar dat ik er een behoorlijk coherent verhaal van had gemaakt in mijn hoofd.

Snel! Daar een naam op plakken en in mijn job skills zetten!

Op een minder aangename noot: ik ben recent tegen een overschatten van beschiikbaarheid en een onderschatten van complexiteit aangelopen. Het was al lang geleden, maar dat maakt niets uit: dat is hoegenaamd niet fijn, en ik voel er mij helemaal niet goed bij.

Op een daarentegen wél meer aangename noot: ik heb onlangs iets afgewerkt waarvan ik niet had durven hopen dat het goed zou afgewerkt raken. Soms verbazen de mensen mij. Serieus: who’d a thunk? In september 2006 schreef ik over mijn droomjob, en ondertussen doe ik dat gewoon.

Oh, en vanavond was een mooie, mooie dag, zoals er meer zouden moeten zijn. Eerst goed nieuws van mijn advokaat in een rechtszaak. En dan ((zeer) lekker) gaan eten. We hebben (écht) gesproken en dan zijn we in alle gezelligheid naar het station gereden. Ik ben op het perron van de voorlaatste trein naar Gent een vriend tegengekomen die ik al lang niet meer had gezien (schandalig, die we écht meer zouden moeten zien) en we hebben bijgebabbeld op de trein. In Gent heb ik de taxi genomen naar huis en een fijn gesprek gehad met de man aan het stuur terwijl we door een feëriek mooi Gent reden met mist en vrieskou en honderden mensen op straat. En thuisgekomen: goed nieuws van mijn vader uit het hospitaal.

Morgen is de laatste dag van het werk dit jaar: dan zet ik de minder aangename noot van drie paragrafen geleden recht, hoop ik uit de grond van mijn hart, en dan gaan we anderhalve week vakantie tegemoet.

Het leven is het waard om te leven.