Ik vind dat een mens dar niet vroeg genoeg mee kan beginnen, met de kinderen aan allerlei muziek bloot te stellen.

En zo zat Anna op mijn schoot duchtig mee te wiegen met qawwali. En toen ik ze op de grond zette, had ze het al helemaal begrepen: ze deed zowaar een derwisj na—mijn dochter in het soefisme, ha!

Vroeger, toen ik nog heel regelmatig lange nachten deed op het werk, zette ik dat regelmatig op. Niets zo goed als html-coderen of massaal veel dingen photoshoppen of programmeren op het ritme van de tabla, met Nusrat Fateh Ali Khan die in bijna onmerkbaar crescendeerde spiralen van langzame intonaties tot een waterval van extatische stacccato-lettergrepen vliegt.

Ik heb qawwalli ontdekt in de mediatheek van de stadsbibliotheek, toen ik aan de lopende band allerlei dingen uit de ethnologische sectie meenam en op  cassetjes zette — obscure toasters uit Jamaica, calypso, volksmuziek gezongen door oudjes op het Ierse platteland in de jaren 1900, en veel veel Ravi Shankar. En van daar dus tot Nusrat Fateh Ali Khan.

Ik vermoed zo dat de overgrote meerderheid van wie hem alhier kent, via Natural Born Killers tot hem gekomen is: daar wordt in de climax een stuk van Allah, Mohammed, Chaar, Yaar gebruikt. Er zijn slechtere manieren om qawwali te leren kennen dan via dat:

Machtig.