Anna is ziek. Buikgriep, dacht ik dat de dokter zei. Overal en nergens naartoe willen; snotteren, wenen, alles en niets willen eten, zien, doen.

Sinds vanmorgen had ik ze op mijn arm: neerzetten is het huis bij elkaar krijsen, en na een half uur gekrijs wordt een mens dat óók beu. Op mijn arm is ze over een periode van een paar uur denk ik in totaal drie kwartier in slaap gevallen. En daarbuiten heeft ze geweend.

Ik zeg “geweend”, ik bedoel eigenlijk: het volledige gamma van meelijwekkend kermen tot volume-elf tieren, en passant par mijn schouder en mijn gezicht vol snot en tranen en slijm smeren. (met wat geluk zit ik maandag ook met buikgriep, hoera) Op mijn arm. En voortdurend wriemelen, en op en af, en oppakken en weer neerzetten, en geen moment stilzitten als ze niet aan het dommelen was, en een dood gewicht dat geen millimeter mag bewegen of ze wordt wakker als ze wél aan het dommelen was.

Ik ben niet meer om aan te spreken. Mijn rug is ontwricht. Alles doet zoveel pijn dat ik er barstende koppijn van heb. Bah. Ik moet minstens een dag in de zetel zitten om te recupereren.

Maar ‘t is feest vanavond en daarvóór gaan we eten, en ik moet ook nog boodschappen doen. En morgennamiddag is het ook feest en ‘s avonds is het comedyfestival.

Vijf dingen te doen, die ik allemaal zou zien zitten, maar nu even niet. Kak. Een gebroken rug, dames heren, ‘t is niet alle dagen even leutig.