Sandra is, nog maar eens, het is nog niet anders geweest deze week, naar een vergadering. Op school, houdt ze dan vol. Ik kan het huis niet uit met al die kinderen hier, dus ik kan niet anders dan haar op haar woord geloven.
Hmpf.
Maar goed, Sandra was dus naar de oudervereniging, vertrokken om ergens na zes. Anna, die zag dat absoluut niet zitten: ze heeft geweend van twintig na zes tot kwart voor zeven als ik ze in haar bed gestoken heb, en van tien voor zeven tot iets voor halfacht.
Ik kan ze nauwelijks dragen, en al helemaal niet als ze aan het worstelen is, dus ‘t was een béétje la croix et la bannière. Maar bon, ‘t is niet alsof we geen ervaring hebben: vijf minuten laten wenen, naar boven gaan, zonder woorden zachtjes aaien, twee minuten later naar beneden gaan. Tien minuten laten wenen, naar boven gaan, zonder woorden zachtjes aaien, naar beneden gaan. Een kwartier laten wenen, naar boven gaan, zonder woorden zachtjes aaien, naar beneden gaan.
Drie keer naar boven gegaan, en toen is ze in slaap gevallen: een relatief succes, met andere woorde. Maar de andere drie: ongelooflijk hoe braaf.
Jan zat een puzzel te maken in de badkamer, en om iets voor zeven (Anna was nog aan het wenen) kwam hij rustig aan, zei hij slaapwel, en ging hij naar boven.
Louis en Zelie waren nog op straat aan het spelen, met Luka en Zita en Karel en heel de roedel kinderen uit de buurt—ze waren met een stuk of twaalf, denk ik.
Om iets voor acht heb ik mijn hoofd uit het venster gestoken en Louis binnengeroepen. Zonder enig protest binnengekomen, kleren uit, pyjama aan, naar boven.
Om iets voor halfnegen heb ik mijn hoofd uit het venster gestoken en Zelie binnengeroepen. Zonder enig protest binnengekomen, kleren uit, pyjama aan, naar boven.
Fantastische kinderen, meneer mevrouw.
Reacties
11 reacties op “Kinderen: 75% zonder problemen”
Nice.
straatkinders dus, aha.
’t is een tof zicht, al die kindjes daar op straat te zien spelen.
ge hebt chance, daar met uw woonerf, of wat is het?
Yep: het woonerf is magisch.
We zouden nooit geweten hebben dat er zoveel kinderen in de buurt wonen, anders.
En het park is ook wel goed — voor binnen een paar jaar dan, nu gaan ze de straat nog niet uit.
En de beste zin uit deze blogpost is:
Jan zat een puzzel te maken in de badkamer.
XD
Ook even de wenkbrauwen gefronst ter hoogte van die zin. 😀
Zelfde truc gebruikt toen onze Anna (nu 7) na verbouwingswerken weer in haar eigen kamer moest slapen (en dus niet langer bij ons in de kamer). 5 minuten – 10 minuten – 15 minuten – 20 minuten … en dan was het meestal wel over. Maar ik ging soms wel achter in de hof staan om het niet te moeten horen. Het werkt wél. Na een week was het leed geleden.
‘Jan zat een puzzel te maken in de badkamer’: in de badkamer omdat Anna anders met zijn puzzelstukjes ging lopen. Hij had de deur zelfs mooi toegetrokken (meestal laten we die tegen) zodat Anna niet zou kunnen binnenkomen (zij kan nog niet aan de klink). Ik vond dat wreed schattig.
[…] Dus nu nog een beetje genieten, dan vroeg in bed (het is al wat laat geworden met de vergaderingen). Morgen ook thuis, alleen met de kinderen. Pay back vermoed ik voor gisterenavond […]
Ik wou dat mijn kinderen ook op straat konden spelen, maar het is een drukke baan. Tegenover ons hebben we wel een kerkpleintje dat daarvoor kan dienen, maar veel en veel uitwerpselen van de honden die daar worden uitgelaten (al mag het niet).
Heerlijk, mijn kinderen waren ook “straatlopers” ze hebben een zalige kindertijd gehad met een grote groep vriendjes /vriendinnetjes (nietwaar i.?), terwijl sommige andere kinderen zielig achter hun raam zaten te piepen ,want dat op straat spelen mocht niet van die deftige ouders .Ik heb toen geijverd om de straat tijdens de vakanties in te richten als speelstraat. En daar kwam een petitie tegen , dat vergeet ik nooit: het argument was, dat er dan ook wel eens kinderen uit de nabije sociale woonwijk zouden komen spelen !!!! Niet te geloven toch ..
Wat een flinke kinderen!
En wat leuk dat je enkel je hoofd uit het venster hoefde te steken om de oudsten binnen te krijgen.