Ik heb een filosofische discussie met mijn madam, over de kapper waar zij naar gaat. En bij uitbreiding over de staat waarin de wereld zich bevindt, tegenwoordig.

Mijn argument gaat als volgt: als ze nét bij haar kapper buitengestapt zou zijn, en ze zou om het even wie tegenkomen in de stad en zeggen “chô, ik heb heel de voormiddag verhuisd in het stof, en op weg naar hier ben ik in een plensbui geraakt, en daarna liep ik in het park en sprong er toch wel een eekhoorn in mijn haar zeker! gelukkig dat ik die daar weg heb kunnen halen voor hij een nest bouwde, jammer dat ik wat in het wilde weg heb moeten knippen met mijn nagelschaar, want hij zat helemaal vast met zijn klauwen”, en als ze daarna zou zeggen “vindt gij ook niet dat het eens dringend tijd wordt dat ik naar de kapper ga, want met mijn haar in deze staat durf ik niet meer op straat komen?”

…dan zou iedereen, en ik herhaal: iedereen antwoorden “miljaar ja meiske, gij duts, verwent u keer en gaat gij maar rap naar de coiffeur, want zó kan het effectief niet meer”.

Echt iedereen dus.

Maar ze komt dus wel degelijk van bij de kapper met zo’n coiffure. Ik ben de allereerste om toe te geven dat ik er weinig van ken, van haarknipperij, maareuh. Pieken links en rechts, stukken eruit gehakt, platgeduwd aan de ene kant, plukjes lang aan de ene kant en plukjes bijna kaalgeschoren aan de andere kant… het enige wat voortdurend in mijn hoofd spookt (naast die onfortuinlijke eekhoorn) is ha ja, ‘t is een modern coupken hé madam.

En nee, dat heeft niets te maken met smaken of kleuren, dat is een filosofische discussie. Precies zoals van die kapotgescheurde jeans: objectief gezien trekt het op niets, maar wat ik dan maar voor het gemak “de mensen” zal noemen, vindt dat om de één of andere reden okay you ess ay.

Ik kan nog respect opbrengen voor punk zo rond 1980: dat was, heel eventjes, een échte fuck you naar het establishment. Maar sorry hoor, als Neiman Marcus ettelijke honderden dollars vraagt voor wat wij zelfs al in de jaren 1980 een spermabroek noemden, dan is de wereld om zeep:

Ik herinner me nog goed wanneer ik—en samen met mij ongetwijfeld de verzamelde nog normaal redenerende mensheid in West-Europa en daarbuiten—definitief doorhad dat ze nu echt helemaal doelbewust met onze gonaden aan het spelen waren. Inderdaad, ik hoor het u denken:

L’Oréal Special FX Studio Out Of Bed. Om te beginnen, een haarverzorgingsproduct dat een langere naam heeft dan zo’n rashond uit een stamboom, daar is a priori al iets mis mee.

Maar daarnaast: het concept.

– Kellyyyyy! Komen eten!

– Jàààà! Ik kom!

– Kelly! Waar blijfdegij, jong?

– Ma! Zaagt zo niet! Ik kóóóóm!

– Kelly, nu! Ge zit al drie kwartier in die badkamer, we moeten direkt vertrekken naar tschool!

– Máááááá!!! Ik ben mijn haar aan ‘t doen!

En dan een kwartier later komt uw dochter naar beneden met haar waar een nest woelmuizen in gezeten heeft. Dat heeft een uur geduurd en een dagloon aan haarprodukt gekost om een resultaat te bekomen dat precies hetzelfde was geweest als ze haar haar twee weken lang niet gewassen had, en ongewassen en ongekamd naar beneden was gekomen.

De wereld is om zeep.

Wat is de volgende stap? Een manicure waar ze u met een speciaal lepeltje zwarte prut onder de nagels duwen? En dat ze dan voor u uw eigen nagels afbijten? Een verzorgingssalon waar ze u een handvol kaas in het kruis duwen en u dan een onderbroek met remsporen aantrekken?

Nee serieus: de wereld is om zeep. En dat van die coiffeur, trouwens: ik kan het persoonlijk weten, want mijn madam heeft mij gisteren naar haar coiffeur gestuurd. Ze had een afspraak voor mij gemaakt, en tegen dat ik daar goed en wel toegekomen was, was het al allemaal betaald ook. 

Binnenkomen, daar neerzitten, een ongetwijfeld vriendelijke dame neemt een scheermes en een slecht werkende schaar (ja, ik weet het, da’s een speciale schaar dat die zo slecht werkt) ter hand, en begint wat te hakselen in mijn kop. Ik verdenk ze ervan dat ze een ingebouwde timer heeft: mannen en kinderen een kwartier, vrouwen een half uur. En knip hak snij, en knip hak snij, en herhalen.

Een model? Hoho, that’s so 2005, m’dear. Akkoord, ik had mijn klassieke “doe maar iets” gezegd, maar toch. Beetje platduwen daar, beetje pulken hier, links wat knippen, rechts wat hakken, beetje door het haar wroeten, schraap schraap schraap met het scheermes in mijn haar, een plukje hier en een plukje daar… tijd! Klaar!

Ik had mijn bril niet op tijdens de esbattementen, en dat is wellicht maar goed ook. Ik herinner me uit vervlogen tijden dat ze na een knipbeurt met zo’n kwastje het haar uit uw nek wegbortselden, en dan zo’n speciale spiegel bovenhaalden. Met twee handvaten. En daarmee toonden ze dan in de spiegel vóór u hoe het er vanachter en opzij uitzag, en vroegen ze maar half retorisch “goed, zo?”

De dame die mijn haar, euh, “gedaan” heeft, had zo geen spiegel bij de hand. Ik vermoed dat daar een goede reden voor was:

Dat is de voorkant, hierboven. De zijkant heb ik in het passeren in de spiegel gezien, en ik kan me er niet toe brengen om er een foto van op het internet te zetten.

Maar ach, mij niet gelaten hoor, (de meerderheid van) het haar groeit terug, en als ze mij vreemd aankijken, zeg ik gewoon dat het een modern coupken is.