Toen we terugkwamen van Planckendael, wij met ons gezessen, Sandra’s vader, de broer van Sandra en zijn vrouw en hun twee kinderen, zouden we nog iets gaan eten.

In Mechelen, dat leek wel het dichtste bij.

Eten met elf op zaterdagavond, zonder reserveren, dat leek me niet echt zo’n strak plan: in Gent kan ik me niet inbeelden dat het gemakkelijk zou gaan. Maar alla. Mechelen is Gent niet, dus wie wist?

Wij geparkeerd aan de rand van de stad, en dan zu Fuß op zoek naar iets dat open was. Schets mijn verbazing: in Mechelen op zaterdagavond is er blijkbaar niet echt veel te doen, en zeker niet veel open. We hebben zeker twintig minuten moeten wandelen voor we een resto-achtig iets tegenkwamen, in de Onzelievevrouwstraat.

En dan zijn we met elf binnengestuikt in zo’n snackbarachtig iets: het zat er bijna leeg, op vier man na. Helaas: die vier man zaten allemaal te roken.

In een eetgelegenheid.

Over mijn dood lijk dat we in 2008 nog gaan zitten eten in een rookhol: wij met ons ge-elven weer naar buiten, en verder.

Tot aan de Korenmarkt (tiens, ze hebben dat daar ook!), waar we in Martinique zijn binnengestommeld. Er zat ook al bijna niemand. Misschien trekken de mensen de stad pas uren en uren later in? Geen idee, maar het gevolg was in alle geval dat we allemaal tesamen konden zitten.

Rustige plaats. Aangename stoelen. En vooral: lekker gegeten—het meest opvallende was waarschijnlijk wel Sandra’s sla met foie gras en vanalles:

Iedereen content naar huis gegaan.

Alleen Jan had het lastig: hij heeft sinds een tijdje waarschijnlijk de één of andere muilplaag, spruw, candidiasis, whatever. Iets genetisch: Sandra heeft er soms ook last van, en haar vader ook al. En we hadden er niet tegen mee. Wat het voor den duts vreselijk pijnlijk maakte om te eten, och here.

(note to self: niet vergeten extra tyrothicine lidocaïne in te slaan)