Het klaart een beetje op, langzamerhand, beetje bij beetje, in ons huis.

Er is uiterlijk niet zo veel veranderd aan de keuken—in het atelier worden er naarstig deuren en handvaten en dingen gemaakt. Maar we kunnen de afwas al doen in de afwasbak (en hoe: de hele grillplaat, en het is geen kleine grillplaat, kan er in één keer in, en ze zou er eigenlijk twee of drie keer in kunnen).

En ik weet waar het bestek ligt, ondertussen, en de messen, en de scharen en de kloppers.

Boven begint het ook wat te klaren: de ene computer is opzij gezet, de andere computer wordt tussen vannacht en woensdag tot op het bot ontmanteld: enkel nog de doos zelf, twee monitors, klavier, muis, geluid, en het minimum aan harddisken. De rest gaat even in storage tot later.

In het achterhuis, waar ik deze namiddag in een vlammende colère naartoe gevlucht was—de kinderen konden echt geen moment stil zijn en ik had echt werk te doen, stapelt alles zich ondertussen wel verder op, het wordt er meer dan onoverzichtelijk.

Maar goed.

Ik heb er goede hoop op dat we ergens tussen morgennacht en donderdagochtend onze slaapkamer ook onder handen zouden kunnen nemen, dan kan onze Poolse Tornado er ook eens door gaan.

En dan, o ja, was ik dat even uit het oog vergeten: woensdag staan ze hier om onze vergruizelaar in te bouwen. En donderdag of vrijdag staat de meneer met de pneumatische drilhamerboor hier om onze muur in te smijten en nieuwe poutrellen te steken en dingen.

Gaat onze trap meekomen met de meneer met de boordrilpneumatiek? Gaan we donderdagavond in ons eigen bed kunnen slapen? Gaat het bouwstof tot op het tweede verdiep hangen? Zullen we volgend weekend misschien al een bijna afgewerkte keuken hebben?

Vragen, vragen, vragen.