Nephthys woont al iets meer dan een jaar bij ons, en Osiris is er een paar maand geleden bijgekomen.

Het boterde niet direkt honderd procent tussen die twee, vrees ik. Blazen en grommen en vechten en dingen: ik dacht dat het maar een paar dagen of ten hoogste een week of twee zou duren, maar het blijft maar duren.

Na al die tijd is het nog altijd geen grote liefde, maar ze slagen er toch meer en meer in om samen in hetzelfde huis rond te lopen zonder vreselijke drama’s: vannacht hebben ze zelfs samen op ons bed geslapen, bijna naast elkaar.

Succes!

Het helpt ook niet dat Nephthys een tijd ziek gelopen heeft met de één of andere interne ontsteking waarvoor ze allemaal inspuitingen en antibiotica moest krijgen: dan was ze helemaal teruggetrokken en ambetant.

Maar toen we terugkwamen van op reis en we ze meteen bij de veearts binnestaken om geknipt te worden, kwam ze helemaal opgekikkerd terug.

Ze was wel een beetje verminkt. De veearts had nog nooit een kat meegemaakt die zich zo nijdig tegen de tralies van haar kooi bleef gooien om te proberen ontsnappen, en onder haar ogen waar twee rauwe en bloedende plekken van waar ze het vel helemaal kapot had gemaakt.

Ondertussen is het wel al aan het genezen, gelukkig maar. Ik zat er even mee in dat het zo zou blijven.

En ook ondertussen heb ik de indruk dat het allemaal wat aan het beteren is, dus, op het overeenkomen-front met Osiris.

Die trouwens ook serieus groter aan het worden is:

‘t Is wat.