Vreemd: een jaar of twee, drie geleden leerde ik allemaal mensen kennen via het internet, en zag ik het helemaal zitten om naar van die blogbijeenkomsten te gaan, en nog meer nieuwe mensen te leren kennen, en allerlei.

Maar de laatste twee of zo jaar lijkt het wel alsof ik niemand nieuw meer heb leren kennen via het internet.

‘t Is ergens wel een beetje grappig: er was een tijd dat je zo ongeveer bijna iedereen met een weblog in België (of toch zeker Vlaanderen) in één kamer bij elkaar kon zetten. En daarvoor was er een tijd dat je iedereen die met website bezig was in één kamer bij elkaar kon krijgen.

Knus.

Ik zit soms op de trein of de metro, en dan hoor ik mensen spreken over e-mail en websites en facebook, mensen van mijn leeftijd of ouder — en dan denk ik “ha, bijna twintig jaar geleden deed ik dat ook al, en toen hadden jullie nog ternauwernood van WordPerfect en Harvard Graphics gehoord”.

En soms hoor ik mensen veel jonger dan mij op de metro of de trein spreken over netlog en weblog en facebook en chatbox, en dan denk ik “ha, jullie waren nog niet geboren toen ik daarmee bezig was”.

Eigenlijk, dat was toch wel echt een paradigm shift hé, de jaren 80 en 90? Zo van het genre dat we niet elke eeuw meemaken?

Zou er binnenkort nog zo één zijn? Zo fundamenteel, echt fundamenteel helemaal anders?

De volgende paar maand heeft Democrazy een semi-vaste zaal achter de hoek van ons huis, in Minnemeers. En beginnen we op Gentblogt misschien wel met een nieuw project. Ik voel zo precies dat daar wat door gaat veranderen.

En de kinderen worden ook zo groot: Anna gaat na de herfstvakantie naar de grote school.

Zoef.

Ik maak mij overigens minder en minder zorgen. Mijn mantra tegenwoordig, all evidence to the contrary ten spijt, is “alles komt in orde”. Is dat ontkenning of berusting, ik zou het niet weten.

Nu nog iets doen aan die procrastinatie, en we zijn er helemaal.