Op de trein

Ach ja, vandaag was er een altercatie op een trein in Wallonenland. Een reiziger was boos en wou een foto nemen van de treinbegeleider met zijn GSM, en de treinbegeleider wou daarop de GSM afpakken, en ze zijn beginnen vechten: dat is wat ik gehoord heb.

Collega Bilitis was ettelijke uren te laat op het werk, zij woont in La Hestre, in het midden van le pays des oualecops, en haar trein was afgeschaft, en dan weer niet, en dan wisten ze het niet, en dan weer wel, en dan zou hij niet rijden, enfin: miserie.

Maar hey, dat is het leven, en het is eens zo en dan eens anders. Ik heb nog denk ik maar één keer een echt probleem met een afgeschafte Dampoort-Schaarbeek gehad.

Nee: wat ik bedacht, is dat het écht wel grappig is, zo op een vaste pendeltrein te zitten. In het gaan zit ik in de eerste wagon, in het terugkeren in de laatste of voorlaatste. En daar zitten dus ook altijd dezelfde mensen op, of toch bijna.

De meneer met de kruk die in de krant schrijft, de webmeesteres van het CGKR, de kaarters natuurlijk: eigenlijk is dat toch wel vreselijk wijs, zo mensen beetje bij beetje leren kennen? Ik slaap meestal, maar ik denk dat ik meer wakker ga blijven. Ik luister ongelooflijk graag naar hoe mensen tegen mekaar babbelen, en hoe ik dan over dagen en weken heen allemaal levens bij elkaar kan puzzelen.

Vroeger, op de trein naar Brugge, was dat ook zo. Dan was het meestal minder leutig, wegens jongeren met niet altijd de meest aangename levens of familiesituaties. Nu zijn het ambtenaren. Soms collega’s, soms vrienden, soms buren in Gentbrugge, soms mensen die elkaar alleen maar kennen van jaren op de trein.

Ik zou dat eigenlijk wel fantastisch vinden, om zo binnen een paar jaar ook met de mensen op de trein in gesprek te raken.

9 reacties op “Op de trein”

  1. Ik vind dat de kaarters een beetje te veel lawaai maken naar mijn zin. Het is wel een leuke bende en ze doen maar natuurlijk, maar niet als ik ‘s avonds wil ontspannen of nog iets lezen.

  2. Deze zome spoorde ik een hele maand van Gent Sint-Pieters naar De Pinte en toen zag ik ook iedere morgen dezelfde mensen onderweg naar het station en dezelfde mensen op het perron en in de trein. Het schept een band, vind ik. Hehe. 🙂

    Vooral het feit dat ik altijd onderweg dezelfde mensen tegenkwam was grappig. Afhankelijk van waar ik hen tegenkwam wist ik of ik nog veel of weinig tijd had om op tijd in het station te zijn.

  3. Pingback: Snap Shot - RSS

Reacties zijn gesloten.