Ik moest vandaag in Brussel zijn om voor een jury te komen.
De trein van kwart voor acht genomen, van Dampoort naar Brussel Noord, zoals ik jaren aan een stuk gedaan heb toen ik nog in Brussel werkte.
El-ke keer ik op die trein zit, valt het mij op, jaren nadien nog, hoe dezelfde mensen op dezelfde wagons op dezelfde trein zitten. Hoe ze mij scheef bekijken omdat ik op een plaats ga zitten waar er normaal iemand anders moet zitten.
In het terugkomen zat ik niet op die rechtstreekse trein: het juryding was al vóór de middag gedaan, het was dus behelpen met Brussel-Gent-Sint-Pieters en dan een aansluiting naar de Dampoort. Vervelend, maar hey, niet zo erg. Ik zit graag op de trein, mensen kijken en verhalen proberen achterhalen.
Links van mij zaten drie Duitse meisjes op reis door Europa, maar ze hadden niet zo enorm veel tegen elkaar te zeggen. Ja, dat de wifi in hun éénsterrenhotel veel te duur was, maar dat was het zowat. Teleurstellend. Ze keken meer op hun gsm dan dat ze met elkaar spraken.
De wagon zat al redelijk goed vol toen we de hoofdvogel afschoten in Brussel Centraal: zowat een hele kleuterschool op uitstap naar Oostende. In mijn vierzittervakje kwamen Loïc, Elie, Jules, Sébastien en de schat ik zeventienjarige kleuterjuf Magalie zitten. Hilarisch leutig, gastjes die voor het eerst in hun leven naar de zeer gaan. Die nog nooit op een trein hadden gezeten (“on avance pas!” “mais si!” “mais non j’te dis qu’on avance pas!” x 100). Die liedjes zongen van Monsieur Moustique, si j’avais vos pattes, je danserais, je danserais sur les chemins. Je ne piquerais jamais, jamais, jamais le nez de mes voisins. Bzz, bzz, bzz, oh le vilain! Bzz, bzz, bzz, oh le vilain!
Die discussieerden over de auto op de cover van de Metro: ’t is die van Superman! Nee ’t is die van Batman! En bij een foto van Tiger Woods met een reuzengrote zilveren beker: regarde, c’est le calice de Jésus!
En lawaai maken! En ruzie! En willen weten waar ik mijn Kindle vandaan had (van op het internet) en of daar spelletjes op stonden (nee, alleen boeken) en welk boek ik aan het lezen was (The Quincunx) en of het spannend is (ja).
Ik vond het verdorie spijtig dat ik moest uitstappen.
Reacties
5 reacties op “Altijd een beetje reizen”
Ha! Mijn gedacht ! Elke dag dat ik naar Antwerpen-werkplek spoor dezer dagen zitten er kleuters onderweg naar de zoo op. De juffen/vrijwillige begeleidsters zijn wel eerder tegen pensioenleeftijd of er voorbij. Met zo een getrainde krachtige maar toch nasale kleutersdrilstem. “Wie doet daarrrr al zijn boterhamdoos open…..Keanuken, uw boterhammen zijn nog niet voor nu eh jongen. Kom, doet dat maar schoon dicht. We moeten eerst nog onder de Schelde”.
Ah. Aaaaah. Tis een remedie tegen huiselijk ongeluk, kleuterjuf zijn. Pompaf ’s avonds. En ge laat u alles zeggen. (Oneindig respect btw, het angstzweet breekt me uit bij het gedacht aan het samenhouden van zo een roedel in de zoo. Of eender waar.).
Schoon 🙂
Hmm the Quincunx. Da’s heel lang geleden. Wat ik mij er nog van herinner is dat ik het een enorm duister boek vond. Dat speelt zich precies helemaal af in het donker. Tijd om te herlezen (denk ik).
De meeste pendelaars ergeren zich al op voorhand, wanneer ze nog maar zien dat er misschien een bende kleuters in “hun” coupé zal instappen…
haha een 17 jarige kleuterjuf die is dan wel vroeg bij hoor 🙂
Je zei het zelf trouwens… het was spijtig om uit te stappen. Wel ik ben kleuterjuf en ik vind het ook nog steeds elke dag jammer om naar huis te gaan want die kinderen hoe moe ze je soms ook kunnen maken, je krijgt er zoveel liefde en plezier van terug. Het is gewoon een leuke job. Ik vind overigens dat je elke job graag moet doen om ze te blijven doen. Het is jammer genoeg ook zo dat niet iedereen het zo apprecieert dat er een bende kleuters in hun coupé kruipen. Ook op de tram een probleem.
Wij met 16 kleuters met de tram naar Aquatopia vanaf het Zuid vertrokken. De kindjes kregen geen zitplaatsen en overigens ook geen vriendelijk woord. Toen ze dan ook rond onze benen vasthouden over en weer geschud werden op de tram en dit natuurlijk leuk vonden (is voor hen zoals een draaimolen of een rollercoaster) dan kregen ze ook nog eens vuile blikken en zelfs mensen die openlijk hun minachting uitten. Dit allemaal terwijl wij dan eigenlijk nog best brave kindjes bij hadden. Ze joelden wel even van wiii en lachten wel maar gillen enzo werd er niet gedaan en ze keken goed uit om niemand in de weg te lopen. Achja het zou maar eens moeten kunnen dat een kind plezier heeft… mag tegenwoordig niet veel meer in dit land.