Ik zit met open mond te kijken naar Children in Need op BBC.

Sharleen Spiteri treedt op. De internetten zeggen mij dat ze 41 is, maar ze is nog geen haar veranderd. Ze ziet er nog altijd uit als het fotootje van 4 op 5 centimeter uit HUMO waar ik bijna twintig jaar geleden op verliefd werd.

Freaky, man.

Iets later in het programma kwam Enya zingen. Zij is al lang geen maiden meer, en al is ze machtig goed geconserveerd, ze is toch wel definitief voorbij mother en op weg naar hag.

Ook dat is freaky.