Zaterdagen zijn normaal gezien druk, maar vandaag heeft Zelie zowaar twee keer opgetreden in publiek.

Eerst was er generale repetitie, met ouders aanwezig, van het balletexamen.

Het was de eerste keer dat ik Zelie zag balletdansen in het echt, buiten de pasjes die ze hier in de living voor de spiegel oefent.

Dat is dus redelijk indrukwekkend: gaat de lerares zonder enige waarschuwing van arabesque, pas de chat, pas de chat, plié, relevé, entrechat, grand jeté, jeté, jeté, chassé — en dan proberen al die kinderen dat één keer, zegt de lerares eventueel nog links en rechts van “opletten met dat voetje Zelie” of “rechte schouders Maureen”, en dan hopla, ze doen dat gewoon, op muziek en alles.

Ze hebben dus gewoon zo’n hele woordenschat met bewegingen, en ‘t is gelijk muziek lezen: ze moeten gewoon horen wat ze moeten doen, en dan doen ze dat allemaal tesamen zonder voortonen of niet, op de maat en alles.

Oh, en er was ook één verplicht dansje met een boek bij. I don’t like homework. Hieronder: Zelie in het oude, roze, verkeerde pakje (haar nieuwe ding was nog niet toegekomen, ze zou het zéker moeten hebben tegen het examen volgende week) en Yanthe in het juiste kostuum.

Grappig trouwens: het examen zal afgenomen worden door een ballerina uit Londen, en dus was alles in het Engels te doen.

Meer dan twee uur aan een stuk, de ene na de andere oefening, voorbereide dingen en onvoorbereide, springen en doen en dingen, soms tot huilens toe.

En dan was het gedaan, en zijn we naar huis gefietst.

En toen we thuiskwamen, was het muziekfestival in de wijk: allemaal mensen die muziek spelen in onze wijk, die optredens deden in huizen in de wijk zelf.

Zelie is niet zoals mij in dergelijke zaken: never mind dat ze nog maar een maand of twee saxofoon speelt, ze zag het helemaal zitten om ook op te treden.

…en zo heeft ze dus vandaag twee keer in publiek opgetreden.

Tsss.