Louis en Zelie waren daarnet over poëzie bezig, en of dat moest rijmen of niet.

Versjes moeten wél rijmen, was de consensus.

Ik dus dan maar poëzie zonder rijm bovengehaald. Marc groet ’s morgens de dingen, dat ze grappig vonden, en Het liefste wat ik heb–meneer De Coninck doet meneer Tennyson–dat ze eerst niet begrepen, en dan toch wel.

Dat het een triestig gedicht is maar toch ook niet, waren we het eens.

Het liefste wat ik heb is elf geworden.
Feestje. Daarna ging het liefste wat ik heb
naar huis met het liefste wat ik had.
Het kleine meisje met het grote.
Ik met mezelf. Zo vrolijk.

Want het is goed om ooit
iets te hebben gehad.
Het is beter dan nooit
iets te hebben gehad.