1. Een eeuwigheid op een trein vol mentaal gehandicapten gezeten. (Verstandelijk andersvaliden?) Vriendelijke mensen, daar niet van. Maar werken wordt zo moeilijk als ze voortdurend vragen van “een dubbeldekker hé?” en “we gaan naar Brussel hé?” en “we zitten in de trein hé?”

2. Ik sta aan Brussel Noord en ik moet naar het Vlaams Parlement. Ja, ik weet het, Brussel Centraal, en dan Kunst-Wet, maar bon. Ik sta dus aan Noord, en ik ben gehaast, ik denk: ik neem een taxi. Er stonden drie taximensen daar naast de trap aan de uitgang op het plein. Ik naar de eerste: “le parlement flamand, rue Ducale”. Want in Brussel spreek ik eerst Frans, en als ze het niet verstaan of het accent is me te afgrijselijk, dan pas ga ik naar Nederlands over, ‘t is gemakkelijker op die manier. “Pardon?” “Rue Ducale,” zei ik. “à la fin de la rue de la Loi, et puis à droite” zei ik. “Connais pas monsieur”, “rue Ducale? ça me dit rien monsieur”, “parlement? il y a un parlement ici un peu plus loin et puis à gauche, mais j’sais pas si c’est le flamand ou quelque chose d’autre”. Of ik mocht instappen en gewoon zeggen hoe te rijden? “Non monsieur, désolé.” Ik ben te voet gegaan en met de metro. En ik heb wel drie keer een collega aan de lijn gehad om te vragen waar ik  precies moest zijn.

3. Ik zat in een vergaderzaal in het Vlaams Parlement een dossier te bekijken. Zo’n grote, grote, houten vergadertafel. Ik ben aan het lezen, en plots loopt er een klein beestje over mijn papier. Veel te groot om een pseudoschorpioen te zijn — ik kijk dichterbij: een termiet.