L’être et le rien, van Sartres, dat was één van die boeken die ik op school moest (of mocht, ik weet het niet) lezen. Genóten, behalve van het happy end dan.
Nooit verlegen om een fijne opbeurende vertelling, Sartres: zijn toneelstukje Maison fermée was ook al zo’n dijenkletser.
Garcin wordt in een kamer geleid, en gaandeweg ontdekken we dat het eigenlijk de hel is, en dan komt er nog Inès en wat later Estelle bij, en ze zitten te wachten om gemarteld te worden maar er komt gelijk niemand, en dan beseffen ze het: de hel, dat is andere.
Dankbaar citaat voor allerlei: ik weet niet hoeveel keer ik dat op kaften en pennenzakken geschreven en gekerfd heb.
En kijk, deze mevrouw heeft zelfs het onder heur borsten getatoeweerd, dat de hel andere is:
Fijn, toch. Nee? [via checkoutmyink]
Attention Michel !
Jean-PAUL Sartre
L\’Etre et le NEANT
HUIS CLOS
(regarde le tatouage) 😀
MMouais…. Evidemment, un tatouage c\’est moins vident corriger!
C’EST MOINS EVIDENT A CORRIGER (n’accepte pas les accents ?)
Het is ook één Sartre, zonder -s, alhoewel hij er natuurlijk wel velen waard is ;-). Bij Sartre, staat er ook een duidwoord: l’enfer, c’est les autres. Altijd vreemd gevonden waarom dat noodzakelijk in het meervoud moest… één ambetanterik is voor mij al ruim voldoende
Eikes! Tattoos, hoe intellectueel ook, kunnen me nu eens niet bekoren zie… pure horror!
De hel is van anderen.
Een kleine gewilde persoonlijke invulling van Sartre?
Of is dat ook slecht vertaald van mij, pre, wat denk jij ervan ?
Oooh, ik denk het niet. L’enfer est aux autres misschien?
Ik denk dat ze bedoelt dat andere borsten de hel zijn. Al trekt het Frans dan nog op niks.
Kan het opnemen tegen deze en qua zwierig geschrift tegen deze.
Eikes, een vrouw dat haar lichaam zo verminkt met van die opzichtige dingen…
not for me also