De, dinges, twee

Maaralléééééé, hoe is dat mogelijk! Ik heb denk ik in een heel lange tijd niet zoveel persoonlijke mails gekregen met varianten op “gaat het een beetje Michel ge zijt toch niet depressief of zo”.

Of ik depressief ben of zo, dat is voor mij om te weten en voor u om te raden, maar nee, wat ik schreef is géén eerste symptoom van een finale instorting.

Jongens toch.

Wat ik dus wél ongelooflijk vervelend zou vinden, dat zou zijn als er bij ons op de koer voortdurend krabben zouden rondlopen.

Er zijn plaatsen waar er van die landkrabben rondlopen. En zeg nu zelf, dat moet toch ongelooflijk vervelend zijn?

“hier lagen vroeger drie droge worsten maar nu niet meer, en zou het niet eens tijd worden voor een manicure, niet dat we er iets mee bedoelen, maar we bedoelen maar?”

Euh ja. Sandra had droge worst gekocht, en die bleek de dag zelf dat hij gekocht was, al beschimmeld te zijn, of althans er zeer verdacht uit te zien, en dus heb ik die weggegooid in de vuilbak, en plots bleken die op de koer te liggen, geen idee hoe ze daar plots lagen. En nu weer niet meer, dus. Vandaar.

En ik bedacht plots dat er tegenwoordig niet zoveel manicures meer gedaan worden, al kan dat aan mij liggen omdat ik niet veel meer met manicuristes in contact kom. Niet dat ik dat ooit wel deed, maar alla.

En ook: als termieten nu eens géén kakkerlakken zouden zijn maar wel, pakweg, wezels. Of vleermuizen. ‘t Is niet alsof dat weird is of zo, want termieten zijn kakkerlakken, en er zijn vleermuizen die niet meer kunnen vliegen, dus waarom zouden ze niet naakte molrat gaan op ons, en helemaal ondergronds en eusociaal doen en dingen?

Bon. Termieten zijn eusociale insecten. Alle verschillende soorten termieten, zo leert de wetenschap ons, stammen allemaal af van één welbepaalde soort kakkerlak, die net als termieten cellulose kon verteren wegens gespecialiseerde bacteriën in zijn darmen, en die zoniet eusociaal dan toch wel sociaal was. [zie Evidence for Cocladogenesis Between Diverse Dictyopteran Lineagesand Their Intracellular Endosymbionts, PDF, voor de amateurs]

Er zijn ook eusociale zoogdieren: naakte molratten. Maar waarom zouden naakte molratten de enige eusociale zoogdieren zijn? In Stephen Baxter’s boek Coalescent gaat het bijvoorbeeld over een menselijke eusociale maatschappij — zou een eusociale wezel minder absurd zijn?

En dat deed er mij aan denken: waarom geen eusociale op hout levende vleermuis? Er zijn vleermuizen die gespecialiseerd zijn in rondlopen op de grond (zie alhier, bijvoorbeeld) — zou het een grote stap zijn van rondkrawietelen in dode bladeren naar holen maken in of met stapels dode bladeren en hout?

Ik denk trouwens dat die vlekken op de ellebogen van mijn hemden er zijn van de etter van het schurft dat ik krijg van mensen die al hun foto’s in een fake Polaroidkader zetten, …

Ik bezigde een beetje van een overdrijving om te zeggen dat ik er compleet irrationeel, en ik weet het, waar ik mij in ‘s hemelsnaam om druk maak, lastig om maak dat mensen foto’s nemen en daar dan een fake Polaroidrand rond zetten.

Akkoord, ik heb dat ook wel eens gedaan, maar zoals ik alhier instemmend knikkend lees: “this could get rather gimmicky rather quickly”.

A fortiori krijg vind ik de meeste andere fake borders rond (meestal digitale) foto’s echt wel, euh, fake. In de tijd was er zo’n rage om te doen alsof uw foto’s rechtstreeks van het negatief ingescand waren, in navolging van de stijl van De Morgen. Om te tonen, denk ik, dat er echt wel niet geknipt was in de foto en dat de cadrage helemaal zo gedaan was en zo bedoeld.

Het interweb staat er bol van, van de “tutorials” om een fake negatief frame rond uw foto te pleuren.

Zelfs de meest lelijke foto krijgt er een authentiek cachet mee, of zo?

Wel, nee: in mijn ogen krijgt zelfs de meest mooie en geslaagde foto een gemaakt, amateuristisch “cachet” als men er overal de tot op de pixel dezelfde zogenaamd artisanale rand rond smijt. En ja, ik kijk naar u, meneer Volume12.

En ja, ook hier besef ik dat ik een oude zaag ben.

… en ook van mensen die overal hashtags bij zetten, en wie niet weet wat hashtags zijn, heeft niets gemist en leeft een gelukkiger leven dan het mijne, not to mention een vlekkenvrijer.

Hashtags. Ooooo mijne man. Dat is zoiets dat van Twitter komt.

Dan schrijft men iets, en voegt men daar een woord of een code aan toe, met een # ervoor. Dat geeft dan iets compleet belachelijk: #ikdoeinteressant #lol #achterlijk #ziehoeikmeeloopmetdehoop.

Zwijgt, ik weet het. Ik moet het mij zo allemaal niet aantrekken.

En het is niet waar wat ze in de liedjes zeggen: roep naar een groente, en de kans is niet groot dat de groente antwoordt.

 Zonder commentaar:

Het is ook niet waar dat katten ouder dan drie jaar champignons kunnen adsorberen met die lange harige lepels die ze onderaan hun achterpoten hebben.

Ik vind dat de onderkant van de achterpoten van een kat er uitziet als een lange harige lepel, so sue me. Maar alleen een krankzinnige zou geloven dat ze daarmee champignons zouden adsorberen. Serieus.

Vlekkenvrijer: it’s a dirty job but someone’s got to do it.

Ha, dat was een lolleken hé. Ik had daarboven gezegd dat mijn leven vlekkenvrijer zou zijn, in de zin dat er minder vlekken in mijn leven zouden zijn. En vrijen, da’s gelijk van sex en zo, en het lijkt alsof vlekkenvrijer een soort beroep is.

Vandaar.

Echt, uw bezorgdheid raakt me, maar ‘t was allemaal helemaal te verklaren.