De, dinges, des levens

Wat ik dus wél ongelooflijk vervelend zou vinden, dat zou zijn als er bij ons op de koer voortdurend krabben zouden rondlopen.

Zo van die oranje krabben, of beter, van die krabben met een oranjegele onderkant en oranje poten maar met een groene bovenkant en van die grijze ogen op een steeltje met een donkerbruin puntje erin dat u aankijkt alsof ze vol met verwijten zitten, van “hier lagen vroeger drie droge worsten maar nu niet meer, en zou het niet eens tijd worden voor een manicure, niet dat we er iets mee bedoelen, maar we bedoelen maar?”

En ook: als termieten nu eens géén kakkerlakken zouden zijn maar wel, pakweg, wezels. Of vleermuizen. ‘t Is niet alsof dat weird is of zo, want termieten zijn kakkerlakken, en er zijn vleermuizen die niet meer kunnen vliegen, dus waarom zouden ze niet naakte molrat gaan op ons, en helemaal ondergronds en eusociaal doen en dingen?

Ik denk trouwens dat die vlekken op de ellebogen van mijn hemden er zijn van de etter van het schurft dat ik krijg van mensen die al hun foto’s in een fake Polaroidkader zetten, en ook van mensen die overal hashtags bij zetten, en wie niet weet wat hashtags zijn, heeft niets gemist en leeft een gelukkiger leven dan het mijne, not to mention een vlekkenvrijer.

En het is niet waar wat ze in de liedjes zeggen: roep naar een groente, en de kans is niet groot dat de groente antwoordt. Het is ook niet waar dat katten ouder dan drie jaar champignons kunnen adsorberen met die lange harige lepels die ze onderaan hun achterpoten hebben.

Vlekkenvrijer: it’s a dirty job but someone’s got to do it.