Zo raar. We waren in Berlijn aan het rondlopen in Berlijn op het Museumsinsel, en in de Alte Nationalgalerie terechtgekomen.

Slenter, slenter, wat doet een mens in zo’n musea als hij niets kent van negentiende-eeuwse Duitse schilderkunst?

En toen zag ik plots dit schilderij, en bleef ik als getransfixeerd staan:

Ik heb dat nog maar met een paar schilderijen gehad, dat ik zo helemaal in de ban was. Ik had het ook met Study after Velázquez’s Portrait of Pope Innocent X van Bacon, en met L’empire des lumières van Magritte:

Een raar gevoel hoor: bij de keel gegrepen worden door een schilderij, en niet weten waarom precies. En ‘t was dan nog niet eens wat ze grote kunst zouden noemen, vermoedde ik: sentimenteel negentiende-eeuws gedoe, die Böcklin.

Maar kijk – niet alleen was Böcklin’s Htler’s favoriete schilder, las ik vandaag op het internet, hij was ook een invloed op Dali, Rachmaninoff, Marcel Duchamp. En H. R. Giger.

Ik ben in goed gezelschap, dus. Ha!

Het was toch eigenlijk wel écht een andere wereld, vroeger. Als ik iets wou weten over die Böcklin, dan moest ik naar een bibliotheek, en dan gaan zoeken in een boek of er ergens iets te vinden was. En dan eventueel een ander boek waar er misschien wel afbeeldingen stonden, met veel geluk zelfs in kleur.

Nu? Hop snak boem, interweb, antwoorden en kritieken en afbeeldingen en vanalles. ‘t Is beter hé, maar bon. ‘t Verliest toch een beetje van de charme van de serendipiteit.

Muziek? Idemditto. Hoe ik in de plaatottheek zuiver toevallig Kraftwerk vond, en The Residents, en allerlei oude mensen die zongen voor Folkways en dingen. Of The Beatles en The Shadows in de platenbak thuis. ‘t Is tegenwoordig beter, daar niet van. Maar toch anders.