Het ziet ernaar uit dat mijn werk vanaf woensdag gedurende een paar maand een vaste plooi zal nemen.
Alleen nog nu maandag een les voorbereiden en nu dinsdag de les geven, en dan een tijdje werken bij één en dezelfde klant.
Dat is geen normale zaak: we zijn zo ongeveer het tegengestelde van bodyshoppers op het werk, dus normaal gezien doen we meer dan één project tegelijkertijd, en doen we ook de overgrote meerderheid van het werk niet bij de klant zelf – behalve interviews en vergaderingen en workshops en dergelijke, natuurlijk.
…wat het nu wat vreemd maakt, dus.
En het weekend was weer te kort: zaterdag ‘s morgens meegegaan naar Jan’s voetbalmatch, en dan gestuikt. Niet van de moeheid hoor, gewoon in het hoofd. Geen idee meer, eigenlijk, wat er zaterdag nog gebeurd is. Vanmiddag is Charles komen eten (bloedworst en gekaramelliseerde appels!), en dan weet ik ook niet meer wat ik gedaan heb, en toen was het avond en hebben we pannenkoeken gegeten met de rest van de appels van vanmiddag, en dan was het tijd voor de avondprogramma’s op de televisie: nieuws, Zoo Australië, Pappenheimers, Oud België, The Closer. En dan nu de rest van de avond nog crime dinges.
En morgen werk, dus.
En dan weer weekend. En dan weer werk. En dan weer weekend. En dan weer werk. En dan weer weekend. En dan weer werk. En dan weer weekend. En dan weer werk. En dan weer weekend. En dan weer werk. En dan weer weekend. En dan weer werk. En dan weer weekend.
Ik voel me helemaal Jack Torrance, ook al wegens bovenstaande helemaal zonder copypaste gedaan.
Het ziet ernaar uit dat mijn werk vanaf woensdag gedurende een paar maand een vaste plooi zal nemen. Ik g awat minder zagen op mijn weblog.
Alleen nog nu naandag een les voorbereiden en nu dinsdag de les geven, en dan een tijdje werken bij één en dezelfde klant, spijtig voor die klant want ik kan zelf maandag nog niet spellen.
Dat is geen normale zaak (ik ook niet): we zijn zo ongeveer het tegengestelde van bodyshoppers op het werk, dus normaal gezien doen we meer dan één project tegelijkertijd, en doen we ook de overgrote meerderheid van het werk niet bij de klant zelf – behalve interviews en vergaderingen en workshops en dergelijke, natuurlijk. <dikke afzetterij dus…
…wat het nu wat vreemd maakt, dus. voor de klant.
En het weekend was weer te kort: zaterdag ‘s morgens meegegaan naar Jan’s voetbalmatch, en dan gestuikt. Niet van de moeheid hoor, gewoon in het hoofd. Geen idee meer, eigenlijk, wat er zaterdag nog gebeurd is. Vanmiddag is Charles komen eten (bloedworst en gekaramelliseerde appels!), en dan weet ik ook niet meer wat ik gedaan heb, en toen was het avond en hebben we pannenkoeken gegeten met de rest van de appels van vanmiddag, en dan was het tijd voor de avondprogramma’s op de televisie: nieuws, Zoo Australië, Pappenheimers, Oud België, The Closer. En dan nu de rest van de avond nog crime dinges.
En morgen werk, dus.
En dan weer weekend. En dan weer werk. En dan weer weekend. En dan weer werk. En dan weer weekend. En dan weer werk. En dan weer weekend. En dan weer werk. En dan weer weekend. En dan weer werk. En dan weer weekend. En dan weer werk. En dan weer weekend.
Ik voel me helemaal Jack Torrance, ook al wegens bovenstaande helemaal zonder copypaste gedaan. maar zo hou ik mij bezig.
En uw punt was, Kristof Serneels? Het concept “persoonlijk werblog” is u precies vreemd — ‘t is niet alsof het hier al een jaar of acht of zo ooit anders geweest is. En ‘t is niet alsof iemand u verplicht om het hier allemaal te lezen hé.
Ik begrijp uw soort commentaren eigenlijk niet goed. Wat, bijvoorbeeld, doet u “dikke afzetterij dus” schrijven? Is het voor u “dikke afzetterij” als iemand werk doet dat niet ter plaatse bij een klant gebeurt? Wat geeft u eigenlijk recht van spreken in dergelijke zaken?
En oh, ik heb een typfout gedaan, “n” in plaats van “m” in het woord “maandag”. Wat doet u daar de conclusie uit trekken “spijtig voor die klant”? Moet ik uit uw antipathieke reactie dan bijvoorbeeld besluiten dat het in uw werk niet zo erg is als ge als een klier overkomt bij uw allereerste contact met iemand op het internet?
Of zit het een beetje tegen in uw leven, Kristof? Begin dan misschien zelf zo’n weblog, daar kunt ge werkelijk ál uw zever op kwijt.
Dat is het leven zelf.
Overtreffende trap : met een zekere regelmaat.
Het is ook wat de meeste mensen ( met kinderen) nastreven.
Sory ‘ bout this, chief.
Wie +/- ( karaterieel) rusteloos is en toch kinderen heeft, dat is me wat.
Het gaat in dat geval om de overtreffende trap van managen. Managen, dat is bijv essentieel en effectief vragen beantwoorden zoals : heeft iedereen zijn boterhammen mee?
Praktisch.
– Toen ons 5 kinderen nog thuis waren moest ik nogal wat reizen binnen de EU, beroepshalve. ‘k Moest alom opduiken. Mijn vrouw werkte minstens 4 avonden per week, te beginnen , het werk , om 8.30 ‘s morgens.
– Toen Michel V. nog zijn kinderen thuis had onderhield hij o a een blog. Ook altijd een beetje reizen.
En nu?
– Ik tik nog steeds een onnoemelijk aantal tikfouten. Dat komt door de haast bij comments.
– Met de, laat ons nog steeds ondanks dat ze nu allen meer dan 20 en 30 jaar oud zijn , kids zeggen, daar is het zonder uitzondering erg goed mee afgelopen.
En hun papa & mama, die zijn karakterieel vasthoudend : ze hebben nog steeds onverminderd een niet reguliere job .
Tegen alle Vlerick like zeverboekjes in : het grootste management talent is :
– absolute #1 ,dus het allermoeilijkste : kinderen grootbrengen. Wie dat echt aankan, die verdient een managementsprijs.
– dat combineren met jobverplichtingen.
En wanneer je bijv 56 bent, zoals ik, dan ben je gelukkig dat de kids het goed stellen, omdat je dan geconfronteerd wordt met erg veel zorgen om je ouders.