Inderdaad. Als (mocht, indien, ooit, een mens weet nooit) ik niet meer zou werken (hypothetisch, misschien) voor waar ik nu werk, en mocht ik dan iets nieuws doen, ik zou nooit ofte nimmer thuis werken.

We hebben het nog meegemaakt vorig jaar, met Free in zijn huis aan het trackingsysteem voor De Kust werken: de deur gaat dicht en het werk is niet buiten. Het werk is nooit gedaan, en zelfs al is het nu voor mij ook wel zo, dat ik altijd met het werk in mijn hoofd rondloopt, het is toch iéts dat ik die deur op de Dendermondsesteenweg kan toeslaan.

Maar eigenlijk is het dat zelfs niet. Het is vooral dat klanten mij nooit thuis kunnen lastigvallen. Dat ik misschien wel kan e-mails ontvangen, maar dat ik kies wanneer ik die lees en wanneer ik daar op antwoord. Terwijl ik op het werk die mensen soms aan de telefoon moet spreken. Bah, telefoon met klanten. Er is niet veel dat erger is. Het komt altijd tussen iets anders, het stoort altijd, er worden allerlei afspraken gemaakt maar het is meestal onduidelijk wat er nu precies afgesproken is omdat het niet op papier staat, het gaat meestal maar over twee kanten en niet alle vier of vijf partijen in een project, je kan niet nadenken over wat gezegd, je hebt geen idee van welke body language de tegenpartij heeft, bah, bah, bah.

Ik probeer telefoons met klanten te vermijden.

Om er nog niet over te spreken dat het wel eens zou kunnen zijn dat klanten fysiek in mijn huis zouden kunnen moeten komen. Shock horror!

Sandra heeft het trouwens ook lang gedaan, thuis werken als advokaat. Dat was ook zo vies: niet alleen telefoon van klantenkliënten, maar op om het even welk moment. Van die pro deo mensen, alle sympathie hoor, maar zij bellen om het even wanneer, en ik zag het op den duur gewoon niet meer zitten om telefoons op te pakken.

En soms stonden dien mensen hier inderdaad aan de deur. Eiks!

Neen, als ik iets anders van werk begin, zal het direkt serieus zijn: een eigen, aparte locatie, als was het maar één kamer. Met eigen en aparte communicatielijnen, eigen en aparte computers, tafels, stoelen, allemaal echt gekocht of geleased, duidelijke afspraken tussen de partners voor inbreng, aandelen, commissie, blabla.

Once bitten, twice shy, dat ze zeggen.