Ik werk nu al sinds maart voltijds thuis. Als het aan mij ligt, doe ik nooit nog iets anders dan dit. Ik ben productiever, ik voel mij beter, ik verlies geen tijd.
In al die tijd was er één project waar het zeer misschien beter was geweest om allemaal samen in een kamer te zitten — maar als ik er wat meer over nadenk, zelfs daar zou het ook gegaan zijn als we allemaal samen in een virtuele kamer hadden gezeten.
En dus zit ik al maanden en maanden thuis. In mijn peignoir en sletsen, 98% van de tijd (2% van de tijd zijn het meetings met mensen die ik niet goed genoeg ken om in peignoir toe te spreken en die er op staan om mét camera te vergaderen).
Om anderhalve maand moet ik het huis uit om naar het hospitaal te gaan, en dan is het altijd raar om weer schoenen aan te doen. Want sletsen: dat went enorm. En mijn voeten zijn nog nooit zo zacht geweest en zonder eelt als nu.
‘s Nacht in bed wrijf ik regelmatig eens aan mijn voeten.