Ik kan zó enorm goed slapen op de trein, het is bijna griezelig.

Altijd op dezelfde plaats: de laatste wagon, tweede bankje rechts, met mijn linkerkant tegen het venster. Rugzak op mijn schoot, telefoon in de hand, kussen tegen het venster.

In een wagon die alleen maar overvoller geraakt in Gentbrugge, Melle, Merelbeke. Waar de kaarters alleen maar luider worden bij elk station. En blijven liggen tot we de tunnel van Brussel-Centraal uitrijden.

En dan de trein naar Brussel-Nationaal-Luchthaven op, en nog een klein hazenslaapje doen.

En ‘s avonds de trein van Brussel-Nationaal-Luchthaven naar Gent-Sint-Pieters: zonder onderbreking slapen, slapen, slapen. Ik kan daar zó van genieten, ‘t is bijna misdadig.