Duuuuussss… ik ga vandaag naar de kapper.

Het was al een tijd geleden. “Hoe lang geleden is het al meneer,” moest de kapper weten om geen aantoonbare reden. “Een maand of zes zeven,” zei ik, “maar voor ‘t zelfde geld is het al een jaar geleden.”

“Ah ja,” zei kappermans. Waarna hij een tijdje stil was en de omvang van de ramp in ogenschouw nam.

Ik voelde hem al zijn moed bijeenrapen: “en wat had meneer in gedachten?”

Meneer had in gedachten dat hij daar zo snel mogelijk weg wou. Meneer had ook in gedachten dat er niet enorm veel te redden viel, met meneer’s groeiende gebrek aan haar en meneer’s voorhoofd dat al enkele jaren een sluipaanval op zijn achterhoofd aan het inzetten was.

“Oh, ‘t is gelijk,” zei ik. En ook wel, “Er mag een heel stuk van af.”

Het probleem namelijk: mijn haar was zo lang dat het haar vooraan zich begon te gedragen als een soort mini-combover. Niet in de zin van een lap haar die ik dan van de ene naar de andere kant van mijn voorhoofd zou kammen, maar wel in de zin van een paar lokken haar die in de juiste omstandigheden helemaal de verkeerde richting konden uitvallen.

En vandaar dus kapper.

Een half uur of vijf minuten later – het voelde aan als twee uur – mocht ik mijn bril terug aandoen. De man aan de knipschaar deed de traditionele charade met de achteruitkijkspiegel — “goed, zo, meneer?” – ik deed wat elke man in dergelijke omstandigheden doet — “uh huh, dankuwel” – en dat was dat.

Toen de kinderen thuiskwamen vanavond waren de reviews gemengd: Zelie vond het wel OK, Anna zei dat ik er helemaal anders uitzag en vroeg waarom dat nu precies moest, en Jan zei “hey papa, jij hebt een baard!”.

Oh ja. Vanavond ging ik in mijn trekzetel zitten, en toen ik voorover boog, viel er een stuk haar naar voor. De kerel heeft alles afgeknipt, behalve wat hij moest afknippen.