Lang geleden, toen was ik niet te kloppen in drie programma’s: Photoshop, Illustrator en QuarkXPress.

En toen leerde ik InDesign kennen en was het grote liefde, en was ik onklopbaar in Photoshop, InDesign en Illustrator.

Photoshop ben ik blijven gebruiken, elke dag ongeveer. En InDesign heb ik tot in 2006 nog redelijk intensief gebruikt. Maar sindsdien niet meer, en Illustrator eigenlijk al een paar jaar alleen maar voor kleine dingen links en rechts.

En dus bevond ik mij eergisteren in Illustrator, ondertussen CS4 en dus ook al een stapel versies later dan de versie die ik in illo tempore dagelijks gebruikte. Met bovendien allerlei opgebouwde gewoontes uit Visio, dat ik sinds meer dan een half jaar wél dagelijks gebruik.

En liep het allemaal in de soep.

Niéts wist ik nog. Ramp, ramp, ramp.

Enfin ‘t is te zeggen: de basis vergeet een mens natuurlijk nooit, maar al die dingen die vroeger tweede natuur waren, shortcuts allerhande: wég.

En dan wordt zo’n programma plots een vat vol verrassingen. Van het genre “tiens, en waarom wil mijn paragraaf hier niet inspringen?” (ah ja, ‘t is juist: houdt geen rekening met spaties, soms) of “hey, en waarom beweegt deze foto niet goed mee?” (ah ja, shit, er wordt in PDF automatisch een clipping path aan gegeven) of “damn, waar staan die swatches nu ook alweer?” (ah ja, ik had ze niet geïnstalleerd) of zelfs “eek, warom wil dat ding hier niet gecopieerd raken?” (damn, ‘t is in Visio dat het ctrl s om te copiëren al draggend, hier is het alt).

Genant hoor.