Ik zie er altijd tegen op, naar trouwfeesten gaan. Maar altijd als ik er ben — toch op die van familie, vind ik het er fantastisch. Slechte muziek, van tiene negen, en geen goeie drank, maar wel: fantastische mensen. Van alle kanten van de stamboom: de beste familie die een mens zich kan wensen. Hoera!

Om maar te zeggen dat ik vandaag naar een trouwfeest moest. Van de kant van Sandra: de meer, euh, exuberante kant van de familie. En dat ik er tegen op zag, zoals gewoonlijk, maar dat het meer dan meevalt, ook zoals gewoonlijk.

Twee uur nu: dat wil zeggen dat we misschien ergens halfweg zitten. De rug wil niet mee, de muziek vind ik op niet veel trekken, maar het gezelschap maakt alles goed.

Leve familie!

(Oh, en het ergste van trouwen? Trouw na trouw worden we alsmaar meer onze eigen ouders en nonkels en tantes. Ik vind, als ge dat beseft en schaamteloos met Ti Amo mee kunt zwaaien, dat dat al veel is. En dat ge er niet al te lang bij stil staat dat er ondertussen meer tijd tussen de jaren 1980 en nu is dan tussen de jaren 1960 en 1980.)