Ik sla De Standaard open, en ik lees:

Een Vlaams Belangdelegatie met onder meer senaatslijsttrekker Filip Dewinter (Vlaams Belang) kreeg het vrijdag aan de stok met een groep gebedsgangers van de Tevhid Camiimoskee in Gent.

Hoho, denk ik, ruzie! “Aan de stok krijgen”, da’s gevechten! Boks!

De Gentse Vlaams Belanger Tanguy Veys ontrolde voor de moskee een spandoek met de slogan ‘stop de islamisering’. Toen hij ook nog een toespraak wilde houden, kwamen de gebedsgangers naar buiten om hem op andere gedachten te brengen.

Shit jong, de vrijheid van meningsuiting in het gedrang! Ik stel het mij al helemaal voor: Tanguy Veys – een geschikte kerel in het echt, we hebben een mensenleven geleden samen cantussen gezongen, op straat knikken we naar elkaar in het voorbijgaan, op schoolfeesten slaan wij wel eens een praatje met elkaar, en dat belet niet in het minst dat ik zijn politiek gedachtengoed degoutant vind – Tanguy Veys dus, de ongekroonde volgende capo van het Vlaams Blok in Gent, is bezig aan een passioneel betoog waarbij hij vrijheid van meningsuiting en scheiding der machten in contrast brengt met godsdienst in het algemeen en met de Islam in het specifiek, schetst het historisch en maatschappelijk kader maar duidt dat dit geenszins een excuus kan zijn voor wat er op het terrein gebeurt, klaagt de wantoestanden aan terwijl hij tegelijk oplossingen aanreikt… als plots! een horde schuimbekkende wahabbieten de moskee uitspoelt, als waren het bruine ratten uit middeleeuwse riolen! Ze rukken hem het spandoek uit de handen! Ze halen vanonder hun djellaba’s fluks een beeltenis van Filip Dewinter dat ze symbolisch verhangen en letterlijk in brand steken, onderwijl terloops collectief op de verenigde vlaggen van Israël en Vlaanderen rochelend!

Ze halen boksbeugels boven! Spektakel!

Maar wacht, het wordt nog beter:

Bij de actie was ook Filip Dewinter, in deze verkiezingen de kopman van de partij, aanwezig. Hij moest door een stel bodyguards uit de menigte gehaald worden en werd begeleid naar zijn campagne-mobilhome.

Whoa! De capo di tutti capi zelve! Met bebloed gezicht en gescheurd maatpak, ligt hij naar adem snakkend bedolven onder een ziedende Allahu akbar! Allahu akbar!-scanderende mensenmassa . Zijn heldhaftige bodyguards, fris gewassen en geschoren Vlamingen, banen zich onverstoorbaar een weg door de met brandbommen en messen gewapende menigte, vormen op gevaar voor eigen leven en met ware doodsverachting een cordon, een baken van standvastige kalmte in een wereld die krankzinnig lijkt geworden. Keukenafval, een dode kat, vorken, riooldeksels, reservebanden, een ranzige mezze, conservenblikken, schoenen, papier maché asbakken, moon boots: onze Vlaamse vrienden doorstaan een regen van al wat de islamofascisten onder handen kunnen krijgen.

Na een kwartier dat wel een etmaal lijkt, krijgen ze Dewinter in zijn auto. De banden zijn doorgesneden en de wieldoppen gestolen, maar ze slagen er alsnog in om de jihadisten te ontkomen.

Oef! Eind goed al goed! En wát een avontuur!

*
*      *

Ach ja. De waarheid is wat minder spectaculair, vrees ik. Tanguy begint, onverwacht nerveus vind ik, aan een speech. Ik zie Filip Dewinter wat verveeld staan kijken en Johan Deckmyn een spandoek vasthouden van de Vlaams Belang Koepel Gent (neen aan minaratten! ja aan koepels!).

Wat later – we krijgen niet te zien waarom Tanguy niet meer spreekt, en of hij onderbroken werd of niet – komen de mensen uit de kerk. Er staat aan de linkerkant blijkbaar een groep mensen van Vlaams Blok, iemand van de moslims zegt tegen zijn collega-gebedsgangers “allemaal naar rechts”, en dan is er eigenlijk niet eens genoeg verwarring om van tumult te spreken.

Ik was wat kwaad op De Standaard, ja.

Het soort protestacties die Tanguy en de zijnen deden, moeten kunnen. En zo’n acties moeten de mensen waartegen geprotesteerd wordt, ook kunnen verdragen.

Dat is bij deze helemaal gelukt, als ik de videobeelden van Veys mag geloven: de twee kanten zijn rustig gebleven, een paar heethoofden links en rechts hebben misschien wat naar elkaar geroepen, maar dan nog, met nauwelijks verhefte stem.

Een paar mensen bij de moslims zeggen vooral “rustig” en “shh” tegen andere moslims, ik hoor iemand “geen racisten” zeggen, en dan beginnen de moslims in hun handen te klappen. Waarop de andere dat ook doen.

En ik vind dat uitstekend: geef elkaar allemaal een applaus. Zo hoort het onder beschaafde mensen in een beschaafd land.

Er klaxonneert even een auto, maar ik weet niet of het een pro- of tegen-klaxon was, of misschien gewoon iemand die vindt dat er teveel volk op straat staat en hij niet door kan terwijl hij nu al te laat is om zijn dochter naar de muziekles te brengen.

En een minuut nadat het “incident” begon, eindigt het filmjpje met een Vlaming die zegt, “kom, we gaan naar onzen auto". 

*
*      *

Foei, De Standaard. Een berg maken van een molshoop. Opruiende taal waar er geen nodig is. Het zit in kleine dingen, maar dat neemt niet weg dat het een kwaliteitskrant onwaardig is:

Toen hij [Tanguy Veys] ook nog een toespraak wilde houden, kwamen de gebedsgangers naar buiten om hem op andere gedachten te brengen.

1) Zoals het er nu staat, is de implicatie dat Veys zijn toespaak zelfs niet is kunnen beginnen. De videobeelden bewijzen het tegendeel.

2) Zoals het er nu staat, wordt geïmpliceerd dat de gebedsgangers naar buiten kwamen omdat Tanguy en zijn kornuiten daar stonden. Dat is zeer waarschijnlijk niet waar: de gebesgangers kwamen hoogstwaarschijnlijk gewoon naar buiten omdat ze gedaan hadden met gebedsgaan.

3) Dat ze naar buiten kwamen “om hem op andere gedachten te brengen” is met een mooi belgiscisme, een intentieproces. Daar waarschuwen ze denk ik journalisten specifiek over in de journalistenschool: leg andere mensen geen woorden in de mond, wrijf andere mensen geen meningen of bedoelingen aan.

Serieus jong. En dan zeggen dat mensen met een weblog niet betrouwbaar zijn en dat alleen echte journalisten echte journalistiek kunnen doen.