Een kaakslag, niet minder dan een moedwillige kaakslag voor de relatie. En daar heeft ze zelfs geen woorden voor nodig, mijn madam.

De situatie: ik vertel haar trots dat ik, na jaren zoeken, eindelijk een welbepaalde plaat van een muziekgroep die mijn jeugd bepaald heeft, heb kunnen kopen.

Ik merk een schampere wenkbrauwopheffing in de donkerte in de zetel naast mij. Serieus, ik kan dat voelen gebeuren.

Enfin bon, ik zwengel iTunes in gang — duurt altijd een minuutje — en begin een favoriet nummer af te spelen. Ze blijft de eerste paar seconden in sceptische verwachting, maar van zodra de zang begint, barst ze in snort-schaterlachen uit.

Dat is dus niet van “tiens, ik ga daar toch nog eens een paar keer naar moeten luisteren om te bedenken wat ik er precies van vind” of van “gho, zo op het eerste gehoor is dat niet meteen a priori 100% mijn soort muziek” of van “ah, dat is eens iets dat ik niet gewoon ben” of zo — nee, dat is van “PFFFMWWBWAHAHA ZO BELACHELIJK MAAT”.

En ’t is nochtans zo schoon. Vurria addeventare chianellette e po’ stare sotto a ‘sti piere, zingt de meneer: dat hij een schoen zou willen worden om altijd aan de voeten van zijn geliefde te zijn. En wat later Vurria addeventare cetrangolo pe’ stare a ‘sta fenesta, hij wou dat hij een plant was om altijd aan haar venster te zijn, of nog: Vurria addeventare specchio pe’ te mirare, dat hij een spiegel zou worden, om haar altijd te kunnen zien.

Geschreven door Giovanni Leonardo dell’Arpa in de zestiende eeuw, en wonderschoon gedaan door de mensen van Nuova Compagnia di Canto Popolare. NCCP, en dat ik daar uren aan een stuk naar kon luisteren, met de koptelefoon op.

En toepasselijk, ook, want het gaat over kaakslagen en vernederingen: ik wou dat ik uw schoen was, maar als ge’t zoudt weten, ge zoudt hardlopen om mij kwijt te raken; ik wou dat ik een plant op uw vensterbank was, maar als ge’t zoudt weten, ge zoudt mij laten uitdrogen; ik wou dat ik een spiegel was, maar als ge’t zoudt weten, ge zoudt mij aan een lelijk wijf geven.

Vurria addeventare chianellette e po’ stare
sotto a ‘sti piere,
ma si lu sapisse
pe’ straziarme tu currenno jsse.
Vurria addeventare cetrangolo pe’ stare
a ‘sta fenesta,
ma si lu sapisse
pe’ darme morte seccare me farrisse.
Vurria addeventare specchio pe’ te mirare
accussì bella,
ma si lu sapisse
a quacche vecchia brutta me darrisse.

Ik zal het moeten houden voor als ik alleen thuis ben met de kinderen.