Ik ken de mens niet, en ik kan van ver noch van dicht verdacht worden van sympathie voor zijn diepblauw (andere zouden zeggen donkerblauw) gedachtengoed.

Hij heeft zelfmoord gepleegd, en dat is een drama. Geen groot drama in de zin van duizenden doden, maar niettemin een drama. De man had familie en vrienden die met een gat in hun leven achterblijven.

De manier waarop hij gestorven is, maakt het misschien wel nog akeliger dan mocht hij door een vloedgolf meegesleept zijn. In dàt geval kun je tenminste spreken over een speling van het lot, of God de schuld geven als dat je ding is. Nee, hier zit de omgeving niet alleen met een gat waar vroeger een mens zat, maar ook met stapels vragen.

Had ik het moeten zien aankomen? Heb ik genoeg gedaan? Kon ik iets gedaan hebben? Was het mijn schuld?

Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar ik kan er mij iets bij voorstellen. Enige terughoudendheid is dan ook wel op zijn plaats, me dunkt.

Niet zo een aantal mensen in de commentaren bij Luc Van Braekel.

Er is sprake over donkere complotten en moordtheorieën: “waarom liet hij zijn jas en GSM achter?” —de man heeft duidlijk nooit al die films gezien waarbij het zich zelfmoordend personage zorgvuldig zijn kleren uittrekt, schoenen naast elkaar schikt en dan het water inwaadt, de dood tegemoet.

En de eeuwige Michael Cosyns meent snel even politieke munt te moeten proberen slaan uit de persoonlijke tragedie van Beysen: net zoals Theo Van Gogh is vermoord door een islamofascist (awoert!) en Pim Fortuyn doodgeschoten door een vegetariër (smerige, stinkende vegetariërs!), is ook Ward Beysen de dood ingejaagd. Door, houd u vast aan de takken van de bomen: ” het Politiek Correcte Uitschot, of dat nu in zijn eigen voormalige partij de VLD zat, of bij SPA of bij de VRT of waar dan ook”.

Letterlijk citaat. Dat is dan hetzelfde slag mensen dat een kwarteeuw na datum nóg zijn beklag gaat doen over één keer “mestkever” genoemd te zijn. Als was het De Kaakslag Van Versailles.

Sickening.