’t Is weer helemaal gelijk 22 jaar geleden, toen de ene na de andere domino viel in Centraal- en Oost-Europa.

Weer allemaal (relatief) vreedzame transities, weer dat aftasten van de grootmachten, weer dat voorzichtig optimisme over de toekomst. Wie weet zal Syrië het Roemenië zijn van het Midden-Oosten, wie weet gebeuren er allemaal dingen in Israël, wie weet loopt het daar allemaal wel goed!

En wie weet loopt het allemaal niet goed, en krijgen we, als de dictators en de geheime polities en de repressie van hogerhand wegvalt, wel allemaal nationalismen en stammentwisten: wie weet wat voor onderhuidse dingen zijn er daar allemaal te vinden, in het land van Jugurtha en Saracenen?

En binnen tien of twintig jaar: we weet gaan we dan wel ontdekken wie er achter de mensen achter de gebeurtenissen achter de evoluties zit? Welke machinaties aan de gang waren, en wie er wat gepland heeft of had, en wat er gelukt is en wat mislukt?

Spannend, in ieder geval, voor iemand wiens eerste écht bewuste ervaring met de media was een knipselmap samenstellen over de moord op Anwar El Sadat.