Ik doe heel de tijd mijn best om te vergeten dat ik een paar jaar geleden een stuk of wat ruggenwervels vermoezeld heb. Soms lukt het al wat beter dan anders, en de laatste dagen lukt het niet zo goed.
Donderdag naar Brussel gegaan: openbaar vervoer, rondlopen, gedoe, miserie. Vrijdag gaan eten: slechte stoel, auto, gedoe, miserie. Vandaag: Anna gevoerd, een paar keer moeten oppakken, boodschappen, auto, over en weer, gedoe, miserie.
Ik had een rugzak aan, vrijdag en vandaag, en dat was al een tijd geleden: het helpt niet dat ik voel dat mijn ruggengraat open is aan de achterkant, en dat het gelijk een grote blauwe plek is helemaal rond de buurt waar een breinaald gewoon door mijn vel tot aan mijn ruggenmerg kan.
Een avond trekzetel voor mij, denk ik.
Ik voel uw pijn. Daarnet in de zetel in een niet optimale houding ingedommeld en nu word ik mij pijnlijk bewust van de aaneen gebricoleerde constructie die ik beter kan als mijn nek.
De kleine begint ook wat meer te wegen en ik moét haar in en uit bed tillen aangezien ze het nog niet zelf kan. Maar ik voel dat dan wel de hele dag in mijn rug. Als ik dan nog commiskes ga doen en, say, zes flassen cola uit de auto moet pakken is het genoeg geweest en moet ik wel efkes gaan liggen.
You’re not alone, misschien moeten we een praatgroepke oprichten? 🙂