Ik krijg paniekaanvallen van administratie, ’t is erg.

Ik vermoed dat al wie in zijn jeugd veel tijd aan de zee gespendeerd heeft en door zijn grootmoeder bang is gemaakt van onderstromen en die ooit aan zijn zes of zeven jaar een mens heeft zien tot een bloederige biefstuk gebeukt worden tegen de mosselkolonies en de zeepokken op een golfbreker, regelmatig dezelfde droom heeft.

Ik ben aan het zwemmen, en alles is in orde. Het water is warm, de meeuwen janken boven het golfgedruis, kindertjes steken vlaggenstokken in zandkastelen, vaders liggen half begraven in bergjes zand, de paravents doen hun werk, een duts is met een draagbare frigo uit een souk ontsnapt en kreet frisco! choco glacé! boule de berlin!

En alles blijft in orde, maar ik wil uit het water en terug aan land. En dan doet de wereld een dolly zoom gelijk in Vertigo, en is het strand plots weg en is het hoog water tot aan de dijk en blijft de dijk tegelijkertijd even ver weg en dichtbij, en hoe hard ik ook zwem, ik kom niet dichter en ook niet verder, maar de dijk wordt altijd maar kleiner, en niemand heeft iets door behalve ik, en ik ben op tien meter van de dijk en iedereen is vrolijk en er worden papieren bloemen verkocht en op go-carts gereden, maar ik ben aan het verdrinken en ik kan niet spreken.

…dat dus, als er over administratie en papieren moet gesproken worden.

Er was iets met een verzekering: ik moest gewoon zeggen bij welke maatschappij ik voor mijn vorige verzekering zat. Ongetwijfeld dat ik dat duizend keer gezien en gehoord heb, en het is er al meer dan veel over gegaan, maar toch: blanco. Geen-flauw-idee. Opgezocht in mijn mail, uiteindelijk gevonden, doorgegeven.

Het is hetzelfde bij vragen of discussies over loon, over geld, over contracten, over betalingen.

En elke keer opnieuw — een kwartier later bijvoorbeeld had ik diezelfde naam weer nodig: blanco. Gewoonweg wég. En weer dat zinkend gevoel, zo van naar een examen gaan en bij de eerste vraag beseffen dat het inderdaad, zoals vermoed, absoluut niet zal gaan, en dat het uw eigen schuld is, en dat het uw laatste kans was, en dat heel de wereld om zeep is en dat het uw eigen, eigen schuld is, en dat er nu niets, niets, niets meer aan te doen is.

Proper hoor, voor de rest, zo bijna tranen van onmachtige hulpeloosheid, bij een volwassen mannemens.