Zelie heeft vandaag een turnoptreden gedaan. Hoera!

Ik vind het dus wel wijs dat Zelie dat allemaal doet, en Anna ook, maar: miljaarrrrrr ik kijk daar tegen op, die optredens. Enfin, niet de optredens zelf, maar wel de accomodatie: slechtzittende zweterige plastieken onderkanten van stoeltjes, op een betonnen trap, zonder rugleuning.

Geen rugleuning, en optredens die telkens gemakkelijk drie uur duren: ze mogen mij met een vuilblik samenrapen achteraf. En als het nummer van Zelie helemaal op het einde komt zoals nu (nummer 16 van de 17), is het beste er al helemaal af.

Morgen is het nog eens, zucht. Ik dénk dat ik maar eens thuis blijf, en dat ik de camera meegeef met Sandra. Serieus: morgen is het nog eens min of meer hetzelfde als vandaag, met dat verschil dat het in de namiddag is en niet ’s avonds, en dat de jongere kinderen ook meedoen. Nog langer dus, vermoed ik. En ik zou het enorm vervelend vinden dat ik Anna haar piratenact niet zie doen, maar uren aan een stuk daar zitten?

Afijn. We zien morgen wel.

Ook nog vandaag… naar de kookwinkel om de hoek geweest on the off chance dat ze deze in huis zouden gehad hebben:

Het blenderglas van onze mixer heeft een tijd geleden een barst ontwikkeld, namelijk. Eerst was het een beetje bovenaan, maar ondertussen is het helemaal van boven tot onder, en knarst het als ik er aan kom: niet zo goed dus. Geen geluk bij de kookwinkel — ze doen geen Braun — maar gelukkig is het internet een grote hulp: blijkbaar kan ik bij New ETP terecht. En blijkbaar hebben die een webshop. En kijk: bij deze is het blenderglas online besteld, en ben ik er in blijde verwachting van ergens in de loop van de week.

Ook nog vandaag… Anna ziet het niet zitten, maar dan écht niet zitten om te leren fietsen. Ze is vanmiddag meegefietst naar de kookwinkel om de hoek, maar dat had met “fietsen” eigenlijk alleen gemeen dat ze een fiets mee had, en dat ze er op zat. Trappen wilde ze niet doen, ’t is te zeggen: ze probeert het en laveert dan meteen naar de rand van de straat, waardoor ze bang is dat ze gaat vallen, en in plaats van door te trappen stopt ze ermee.

Grmbl. Ze zal volgend jaar nochtans zelf met de fiets naar school moeten, dus ze zal wel moeten. Intensieve lessen, mijn gedacht, in fietsen, de volgende weken en maanden.

Ook nog vandaag… ontdekt dat de Soundblaster in de computer het plots opgegeven heeft. Enfin, niet opgegeven, ’t is de één of andere incompatibiliteit of setting waardoor hij verwacht dat het digitaal geluid is of net niet, of dat hij allerlei esoterisch gedoe doet met allerlei, of net niet: punt is, er kwam geen geluid meer uit de computer. Ik steek het op een update links of rechts die een driver… oh, ik weet het niet. En het kan mij niet echt schelen. Ik heb de geluidskaart erin laten zitten, maar gewoon het defaultgeluid uit de kaart op het moederbord laten komen. Geen EAX en 3D-geluid en watnog, maar ’t is niet alsof dat mij heel erg hard kan schelen. Er komt weer geluid uit de computer, da’s al dat.

Oh kijk! ’t Is Poirot op televisie. Ik ga niet kijken, ik ben midden in Ashes to Ashes bezig, maar ik vraag het mij wel plots af: ik heb gelijk duizend jaar geleden alle Agatha Christies gelezen (gelijk mijn madam, trouwens, die een nog veel grotere fan was) — ik vraag mij af of dat nog zou overeind blijven, anno 2011.