’t Is erg: ik was sinds dagen zowat de meest nerveuze mens in het huis.

Er kwamen twee nieuwe vriendinnen spelen: eentje van Anna, en eentje van Zelie.

Het vriendinnetje van Anna, daar zat ik niet mee in, en dat was inderdaad rap gebakken. Kinderen van het eerste leerjaar, vooral als er geen volwassen getuigen bij zijn, daar ga ik graag en goed mee om, ha! (euh, hang on, dat kwam er minder goed uit dan ik het bedoeld was)

Neen, het was de nieuwe vriendin van Zelie waar ik mee inzat, en dan echt ernstig nerveusgewijs. Een nieuwe vriendin op een nieuwe school in het eerste jaar van de humaniora: stel dat dat hier niet goed zou gaan en het zou mijn schuld geweest zijn, dat zijn dingen die ik niet wil op mijn geweten hebben.

Ze hebben gebabbeld, zijn naar de autoloze stad gegaan, hebben nog gebabbeld, hebben Ice Tea met blauwe voedselkleurstof gedronken, hebben zich — I kid you not — verkleed met de verkleedkleren van onze jongste, en hebben dan nog gebabbeld. En dan hebben we allemaal samen zelfgemaakte lasagne gegeten, en dan zijn alle ouders ze komen halen: geen enkel incident, a splendid time was had by all, voor zover ik dat zo kon zien.

Het blijft natuurlijk wel spannend, maar, gelukkig! Via het mirakel van Sociale Netwerken weet ik ondertussen dat het “super” is geweest. Zelfs al zijn er “super-marginale” foto’s getrokken. 🙂

Ik voel mij alsof ik juist een zeer moeilijk examen afgelegd heb. Pfoei.