Zo. Dus. Bon. Euh. Ja.

We waren begonnen met een idee van een drukke, kleine, Engels-salon-achtige bibliotheek in ons achterhuis.

Met de gedachte: ik heb nu iets van een 150 of zo lopende meter boeken in de computer zitten, en daar gaat alleen maar bijkomen. Het achterhuis beneden moet donker en gezellig worden, compleet in contrast met de buitenkant van het achterhuis (17de-18de-eeuws) en de bovenverdieping van het achterhuis (het loftgevoel dat ze zeggen).

En dan gingen we op zoek naar mensen om dat uit te voeren, en daar zijn we dan na veel zoeken op mensen terechtgekomen waarmee we dan uiteindelijk meer doen dan we ooit hadden gedacht te doen (denk gevels en daken en vensters en badkamers, slik).

Het achterhuis stond nog altijd op het programma, al was het niet meer de ster van de show.

Het eerste voorstel dat we kregen, ging uit van twee vooronderstellingen:

1. Maximale plankruimte voor maximaal veel boeken.
2. Vier kinderen in huis en maar twee slaapkamers? Dan misschien best twee extra slaapkamers voorzien in dat achterhuis.

Logische uitgangspunten, natuurlijk: het eerste had ik gezegd, en het tweede kon iedereen zien.

Het gevolg voor het ontwerp: een voorstel met een labyrint van boekenplanken (in het groen), een trap (roze) in het midden van het gelijkvloers.

Die trap moest wel in het midden staan, want anders konden er boven geen twee kamertjes gemaakt worden (daar waar wij een loftachtig iets voorzien hadden).

Tegen we het te zien kregen, was ik — voortschrijdende inzichten, weetwel — van gedacht veranderd over het eerste punt, die maximale plankruimte. Het moment dat ik van gedacht veranderde? Die keer dat ik in de Fnac stond en bedacht dat ik nooit dubbel zoveel papieren boeken zal hebben als nu:

Zou ik dan niet beter gewoon een aangename leesruimte maken, met plaats voor een televisie dat het een den kan worden, en dan boeken tegen de muur zetten op het eerste verdiep in ons achterhuis? Als bijna-decoratief element, wegens dat ik die eigenlijk niet echt meer ga lezen? Aaargh!

Het tweede punt, van die twee extra slaapkamers, dat hebben we eigenlijk redelijk snel afgeschoten als we het zagen: het zouden in alle geval minuscule kamertjes worden, en we vonden die ruimte boven net het beste punt van het achterhuis.

Nee, dan eerder een studio, waar één van de kinderen in zou kunnen “wonen”, en dat een tweede kind dan zou kunnen zitten in pakweg het bureau vooraal, en dan nummer drie en vier in de kamers boven waar ze allemaal samen slapen.

Terug naar af, dus, voor de mensen van Artenova. Enfin, een beetje terug naar af. Wij hadden gezegd, voor het achterhuis: minder boekenrek, trap niet in het midden maar in de hoek, boven één kamer houden.

Vandaag ronde twee (of was het al drie?) van het voorstel gezien, en we zijn er zo’n beetje uit, hoera!

De trap stond nog altijd in het midden, met minder legplanken zodat het opener werd van ruimte beneden. Schematisch:

Aan de rechterkant was dan plaats voor een tafeltje en twee leeszetels. Boven, in plaats van twee kamers, één studio. Met achter een schuifdeur een douche (linksboven) en een lavabo (allebei in ’t blauw), met bergruimte tegen de ene muur, en een trap waar bijvoorbeeld een glazen ding of zo zou kunnen staan om het tegelijkertijd veilig en open te houden.

Met een bed dat zonder probleem dubbel kan zijn, en met een bureau aan het venster:

Punt is: verschuif die trap naar de hoek, en het wordt lastiger om die douche/lavabo en bergruimte aan één kant te houden en de rest open te houden. ’t Is te zeggen: bekijk het allemaal en blijkt dat die trap in het midden — als het een studio zou worden — nog ongeveer de meest handige plaats is.

Wij akkoord met de eerste verdieping, maar op het gelijkvloers zaten we wel nog met een probleem: die trap in het midden, dat maakt van het geheel gewoon een donker kot, en waarom precies? Om dode bomen op te stockeren.

De oplossing lag redelijk voor de hand, en ik weet niet meer wie er het eerst op gekomen is. Misschien zijn we er allemaal tegelijk op gekomen:

Geen boekenrekken aan de zijkant van de trap. De trap begint aan de achtermuur, maakt een kwartdraai en gaat dan naar boven, maar onder de trap zelf is er helemaal niets.

Een zwevende trap. Akkoord, gevaarlijk om met uw hoofd tegen te botsen, maar daar moeten we dan maar een oplossing voor vinden. En met een propere uitlichting hebben we dan tegelijkertijd een open ruimte, met boeken aan alle wanden, licht, en die trap in het midden.

Update wegens vergeten: een andere mogelijkheid die we zagen, was een wenteltrap. In hout, in metaal, in beton, in glas, whatever. Dat zou dan iets in deze zin geven:

He he.

En dan nu afwachten wat het praktische voorstel en het budget zal zijn.