Het meesterplan gisteren was: tuinen en dingen bezoeken in Marrakesh. Onze reisgezellen hebben een reisgids voor Marokko en een boek met allemaal top tien te zien in Marrakesh, dus daarmee kon het niet mis lopen.

We hebben een taxi genomen naar de tweedemooiste tuin van de stad, de Majorelle-tuin (de mooiste, da’s La Palmeraie, waar we in zitten met de Club Med).

Het moet gezegd: proper gerief. Duizelingwekkend elektrisch bijna fluorescerend donkerblauw, dat wellicht op geen foto te vatten is, en ik kan me helemaal inbeelden dat Yves Saint-Laurent en inspiratie voor talloze collecties vond.

Een proper art déco-huis ook, en ik heb al een beetje spijt dat we niet binnen gegaan zijn voor de tentoonstelling die er liep.

Het moet er ongelooflijk geweest zijn als er geen toeristen rondliepen, die blijkbaar zoals overal (en ondanks behoorlijk aandachtige wachters) zo ongeveer elke bamboestengel vol met graffiti gekrast hebben:

Maar zelfs met toeristen is het een koele oase van rust in de omgeving, die half stoffige woestenij en half stoffige heksenketel is.

We gingen te voet naar de andere tuinen gaan, maar uiteindelijk zijn we toch weer in de souk terechtgekomen. We zijn wél door het echte Marrakesh gelopen, waar geen of nauwelijks toeristen komen.

En dat is toch ook wel iets waar ik redelijk content van ben dat we het meegemaakt hebben.

Vuil, druk, overal benzinegeur, mensen die met troosteloos fruit en nog meer troosteloze groenten op straat zitten en eigenlijk negatief moeite doen om het te verkopen, brommers die zich overal doorwurmen, halve en hele botsingen tussen brommers en fietsen en stootkarren, droevige ezels, en vooral: stapels mensen.

Zo’n échte souk, waar ze u niet met ali baba! I make you special price! aanspreken, dat is toch nog iets helemaal anders.

…maar langzaam maar zeker kwamen we dus wel weer terecht in de grote souk. Minder en minder groenten, meer en meer kappers en fiets- en bromfietsreparateurs, en dan meer en meer kledij, en dan meer en meer brol.

Hier en daar nog wel verloren inboorlingen met vreemde dingen — een fiets vol koevoeten, bijvoorbeeld, of een man die manu militari een geit ergens naartoe probeerde te brengen (op zijn schouders, voortgesleurd aan één oor, voortgesleurd aan één poot, aan twee poten…).

We hebben in hetzelfde restaurant/drinkdinges als vorige keer middag gegeten (gekapt met ei, en dat is precies zoals het klinkt: gekapt, en daarboven een ei), en dan zijn we weer de soek ingedoken. Op de een of andere manier zijn we wel op helemaal andere plaatsen gekomen als vorige keer: een tweedehandsklerenmarkt waar vooral autochtonen rondliepen, bijvoorbeeld. Of plaatsen waar ze beesten verkochten: van kameleons tot roofvogels, vellen van en opgezette krokodillen, zebravellen, tijgervellen, antilopenkoppen, ahem ja.

En daar was het dus ook zo: hoe minder toeristen, hoe minder de mensen echt vervelend lastig doen. Alhoewel: ik heb de indruk dat ze ruiken of ze vers vlees in de kuip hebben: met de dag en met het uur hadden we minder moeite om de mensen af te schudden — een kordate “non merci” was vaak gewoon genoeg.

Afijn. Afgesloten met een cocktail in de Club Med aan Jamaa el-Fna, de bus naar huis genomen, fake Italiaans gegeten, en dat was de dag dan weer dus. De show hebben we wegens moe aan ons voorbij laten gaan: vandaag is het vroeg opstaan en de bergen in!