“Wat hoor ik? Het lijkt erop alsof alles min of meer goed zou durven te komen, of dat is toch wat ge denkt?”

“Ik dácht het niet”, zegt de wereld in het algemeen dan tegen mij.

Daarnet aan mijn geïmproviseerd bureautje in de living: tik. Ha, denk ik: een stuk steen of stof of andere rotzooi dat naar beneden valt. Da’s al weken aan de gang, dat naar beneden vallen van rotzooi, in de living. 

Een minuutje later. Tik.

Gho, denk ik: en zeggen dat als het plafond er nog lag, dat er ook om de zoveel tijd stukken godweetwat naar beneden vielen. ‘t Is niet moeilijk dat er een container vol stof en gruis op straat staat, nu dat plafond afgebroken is.

Dertig seconden later. Blop.

Blop.

Blop.

Ik kijk naar boven:

Tiens, een donkere plek op de onderkant van de plankenvloer. Was dat altijd al? Wat is er hier eigenlijk net boven? Kinderkamers?

Ah nee, juist: chauffageketel. En water, en alles.

Blop.

Blop. Blop. Blop.

Dikke druppels water, van tussen de planken naar beneden. Nog een geluk dat de eiken vloer van de living min of meer beschermd is met karton, maar toch: karton is maar karton, en vooral: aaarg er zit ergens een lek in een leiding!!!

Naar boven gegaan en jawel hoor: tik-tik-tik-tik-tik-tik het druppelt van de leidingen op de vloer als stond er een kraantje open.

Eerst even rustig gepanikeerd, Sandra erbij geroepen, nog wat rustig staan panikeren, en dan heeft Sandra onze loodgieter gebeld – een éngel van een mens, die hier om de hoek woont.

Hij is een kwartiertje later komen kijken: ik heb er niet echt veel van begrepen (iets met over- en onderdruk, iets met een expansievat dat vol zat), maar wat ik wél begrepen heb, is dat het voorlopig in orde zou moeten zijn. En dat hij maandag eens gaat langs komen om het definitief op te lossen.

En juist als ik denk “oef, het zal uiteindelijk toch nog in orde komen”, zegt hij langs zijn neus weg, kijkend naar de onderkant van de planken in de living: “oei, schimmel. da’s natuurlijk minder.”

Zeg-dat-het-verdomme-geen-wáár-is-hé!

Ik hoop nu van ganser harte dat wat hier onderaan links staat géén gevaarlijke schimmel is:

Dat grijs is een elektriciteitskabel, om de schaal weer te geven. In detail:

Aan de ene kant: ik heb het hele plafond afgezocht en er is maar één plaats waar er van die draadachtige dingen zitten. Aan de andere kant van televisieafleveringen weet ik helaas dat als het ergens zit, het vaak ook overal zit. Maar aan de grijpende hand: het  huis staat, op notoire uitzonderingen na, redelijk droog, en er zijn geen balken die van boven naar onder gaan, we zijn hier niet in Amerika meneer. 

Ah zucht. Nog een zorg bij, dus.