Het is een lang weekend, en er staat niets op de planning. Er is weinig dat mij zo content kan maken als een weekend zonder dingen gepland. 

We (’t is te zeggen Sandra) hebben daarnet een paar handvaten aan  de schuiven (schoven?) in de kleerkast in het achterhuis gevezen. 

Ik zit aan een klein tafeltje dat ik in de living op de plaats heb gezet van waar later een bureau-dink zal zijn, mijn bureaustoel is uit storage gehaald, ik heb de CyberPad naast mijn computer gezet om terloops wat naar tv te kijken terwijl ik een boek lees op de computer. 

Het wordt donker, de kinderen spelen op straat, ik kijk naar de rest van de living, en ’t is voor het eerst in lang dat ik denk dat het wel in orde zou kunnen komen, ooit.