Ik keek vanmorgen naar de hoofdpunten van de krant: er stond tussen dat een dertienjarige overleden was na een aanrijding.
Mijn hart sloeg een slag over: ik dacht direct aan Zelie, die ergens god weet waar op kamp zit, en aan die meisjes vorig jaar (of is het al twee jaar geleden? of meer?) die ook op de één of andere smoutachtige aangelegenheid doodgereden waren.
Griezelig, toch wel, ook al omdat we ze niet kunnen contacteren omdat de GSM niet mee mocht, maar gelukkig was er niets aan de hand.
Dacht ik.
Tot vanmiddag, dus: de jongen die overleden is, blijkt van de school en van het jaar van Zelie te zijn. Het zou heel erg goed kunnen dat ze hem kent, of zelfs goed kent.
Dertien, verdorie.
Reacties
4 reacties op “Too close for comfort”
Michel,
het is de beste vriend van de zoon van mijn collega… ik heb een klein drama meegemaakt vanmorgen toen ze het vernamen…
Vreselijk inderdaad!
En bedenk dat dat iedere dag gebeurt… Die paar lijntjes in de krant zijn een enorm drama voor de betrokkenen.
Ik blijf het onbegrijpelijk en onaanvaardbaar vinden dat verkeersdoden ‘maatschappelijk aanvaard’ worden – alsof dat erbij hoort, wanneer we ons willen verplaatsen in ons drukke leven vandaag.
Las het ook deze ochtend, een uur voor ik mijn bijna twaalfjarige aan de Blaarmeersen achterliet met de boodschap dat hij (omdat er niemand hem kon halen) alleen naar huis mocht fietsen. Heb hem gezegd dat er een jongen overreden was. En dat hij moest oppassen. Hij was gewoon erg content dat hij alleen naar huis mocht. Loslaten is niet eenvoudig op zulke dagen.