Ik kwam thuis, ik stak een spaghetti in mijn hoofd bij wijze van avondeten, en ik ging kijken innhet achterhuis. Daar was vandaag gewerkt: er zou een stopcontact of twee bij komen in de bibliotheekkasten, en er kwam licht boven op de kasten.
En toen kwam ik binnen en zag ik alle boeken van één kast weg zijn, en alle middelste planken van alle andere kasten leeg en alle boeken die opzij stonden om weg te doen samen met alle boeken die uit de kasten waren gehaald op de vloer samen gezet en aaargh ik kreeg een halve hartstilstand.
Ik ga nu even in foetushouding liggen.
Morgen kan ik het allemaal een plaats geven, denk ik.
Reacties
10 reacties op “In shock”
Aannemers zijn bij momenten nog erger dan kinderen.
Neen, ‘t is daar niet van: als ik vraag om stopcontacten in de bibliotheek te zetten, moet ik er misschien zelf ook bij stil staan dat dat betekent dat er boeken verplaatst zullen worden, en als ik vraag om een kast op een sokkel te zetten, dan is er geen genie voor nodig om te beseffen dat dat betekent dat de boeken uit die kast moeten.
‘t Is gewoon de schok van het plots te zie in het echt.
Mijn excuses aan de elektricien 😉 Maar ik ken dat gevoel wel van thuis te komen en een puinhoop terug te vinden, daar waar je nog de dag ervoor zo zorgvuldig alles had opgeruimd en afgeplakt en beschermd.
En ’t is sympathiek dat ze gedweild hebben, alleen heeft mijn vloer niet zo’n deugd van gedweild te worden met Dreft. En constant sigarettenpeuken opkuisen vond ik ook minder. Om nog maar te zwijgen van de uuuuuren die we gestoken hebben in het afschuren van de PUR van de huurstellingen. Mijn ramen zitten vol spikkels van de polierbeton (onderste meter hebben ze afgeplakt, je kan de afdruk van de plakkers zien in de ruit). En ja, zo is er wel altijd iets.
Ik heb nu niet direct banden met aannemers, maar je moet het ook eens van de andere kant bekijken:
je wordt als werkman(nen) naar een huis gestuurd met de melding dat je wat stopcontacten moet plaatsen en verlichting voorzien boven boekenkasten en een sokkel hier en daar.
Daar aangekomen tref je een vol-(en zoals we op de filmpjes hebben kunnen zien was vol ook vol)-geladen reeks boekenkasten aan.
Dus eerste werk (na hoogstwaarschijnlijk een aantal al dan niet binnenmonds geuitte niet-voor-publicatie-geschikte verwensingen naar de bewoners…): boekenkast(en) uitladen (met toch wel een beetje zorg hopelijk) en de door de baas (of in eigen werkplanning) toegemeten tijd al hopeloos overschreden…
maar anderzijds is de “schok” (genre “reality is a b*tch”) van Michel natuurlijk ook best te begrijpen :o)
O zeker, absoluut, en geen enkel verwijt naar niemand behalve mijzelf en onduidelijke afspraken.
Ik ging ervan uit dat het alleen maar om verlichting boven de kasten (dus niet in, maar tegen het plafond) ging, en dan een stopcontact in één van de kasten aan de kant.
Maar toen bleek dat daarvoor een hele kast moest losgevezen worden (ik dacht dat de leidingen al boven lagen, ze lagen nog onderaan denk ik), en toen was ik uit het oog verloren dat er nog een kast op een sokkel moest en dat daar niet alleen allemaal boeken in lagen, maar ook op het eerste gezicht een ongesorteerde hoop boeken voor (die misschien wel slordig en ongeoganiseerd leek, maar waar in het echt redelijk veel orde in zat). En dan is het wat groter bekeken dan ik gedacht had voor die stopcontacten ook: ik zag gelijk in elke kast draden.
En zo krijg ik een halve hartstilstand, maar kijk: we zijn de dag erna en ik kan het niet alleen beter plaatsen, ik voel mij ook beschaamd voor het werk dat ik die mensen (weer eens) heb doen doen.
als “silver lining” kan je het ook nog zo bekijken:
stel dat ze al de boeken die ze er hadden uitgehaald, als “goed bedoeld” ook terug hadden geplaatst, uiteraard wars van eerdere ordening of selectie …..
MAN, ZEG ZO GEEN DINGEN.
Jammer dat er geen beelden van bestaan om aan je YouTube-exploten toe te voegen, zowel van het uit de rekken halen door de stielmannen als het aankomen en in foetushouding gaan liggen ’s avonds. Horror! Drama!
Sterkte, kan me voorstellen wat er knapte.
mag ik toch even giechelen… of is het nog te vroeg :p
’t Is al gerepareerd. 🙂