Mijn emaildink piepte, daarnet. Dat doet het elke dag heel de dag, dus ‘t is eigenlijk een leugen als ik zei dat het piepte: ‘t is gewoon telkens ik ga kijken dat er nieuwe dingen in zitten — leve GMail’s priority inbox, want anders verzoop ik in 500 mails per dag, de spam nog niet eens meegerekend.

Afijn. Het was een Amazon-mail die mijn aandacht trok, deze keer:

Meestal zijn die Amazon-mails niet echt buitensporig nuttig — de vorige begon aldus:

…terwijl ik al twee van die Raspberry Pi’s liggen heb, én dat ik ze goedkoper gekocht heb dan dat. ‘t Is typisch: dan zou een mens een scanner kopen bij Amazon, of een rekenmachine, of een lampenkap, of een stoomstrijkijzer, en dan zijn de recommendations de volgende paar weken steevast een andere scanner, een meer krachtige rekenmachine, een licht goedkopere maar gelijkaardige lampenkap, of precies hetzelfde stoomstrijkijzer van een andere leverancier.

Maar bon, ik zet die mails niet af, omdat er van tijd tot tijd wél eens dingen in staan die mij interesseren. Zoals daarnet, dus. Want ik had deel één al gelezen en ook deel twee, en dus ben ik uiteraard geïnteresseerd in deel drie. 

Maar dan komt het: kak, nóg een boek op de lijst te lezen boeken. Ik wil uit pure koppigheid alle Horus Heresy-boeken lezen (bezig aan nummer 12, voor het moment), en dan wil ik de Northland-trilogie lezen van Stephen Baxter, over een alternatieve prehistorie waar Doggerland niet door de golven verzwolgen werd. En ik las gisteren over The Mirage dat al een paar maand op mijn lijst stond. En ik wil de rest van Le tueur (her)lezen (bezig aan nummer 5, voor het moment), en ik wil aaarggh! tienduizend dingen lezen, en het zal niet lukken, dat weet ik nu al, zelfs al had ik alle tijd van de hele wereld, moest ik nooit meer gaan werken en kon ik heel mijn leven lezen. 

Want het is nog meer dan dat: ik wil ook al die films zien, en al die series, en ik heb ideeën om dingen te programmeren, en ik zou willen iets met mijn handen doen van houtbewerken of zo, en ik wil foto’s nemen, en ik wil mij eens door een heel kookboek werken, en ik wil nog zó enorm veel doen, en ik weet gegarandeerd honderdtachtig procent zeker dat dat allemaal niet zal niet lukken. 

Hoe leven mensen daarmee, met dat loden besef dat het niet zal lukken? Dat er niet genoeg tijd is? Nooit genoeg tijd?

Bij mij is dat een dagelijkse strijd om toch maar iets te doen zodat ik er toch maar niet aan denk dat ik allemaal andere dingen zou kunnen doen en dat ik ze niet aan het doen ben. Dat elk boek dat ik lees honderd andere boeken zijn die ik niét lees. Elke minuut boeken lezen een minuut is dat ik geen andere dingen kan doen. Elk uur slapen een verloren uur is. 

Ze zijn zeer ver te zoeken, apatheia en ataraxia. Ik denk soms dat ik beter om een voorschrift voor het-kan-mij-allemaal-niet-schelen-pillen zou lopen.