Ik moest om vlees gaan en dan koken voor de kinderen. Er was besloten dat het gegratineerde bloemkool en broccoli in kaassaus in de oven zou worden, en valse cordon blue. 

Valse cordon bleu, da’s zoiets met gepreste kippasta rond een vulling van kaas en hesp: de kinderen eten dan wel graag vanalles, en meestal eten we echt eten, maar soms willen ze van dat soort “vlees”. 

Ik dus naar de slachter, maar toen ik daar stond valse cordon blues te bestellen, zag ik mezelf dat echt niet in mijn hoofd steken. Dus vroeg ik een biefstuk: daar kan een mens niets mee verkeerd doen. 

Thuisgekomen zag ik de thermometer nog liggen van gisteren, en: brainwave! kan ik niet eens proberen wat dat zou geven als het in een soort halve sous vide zou steken?

In een plastiekzak voor eten gestoken, min of meer al de lucht er proberen uit krijgen, en dan gezocht naar een manier om water aan 50° te krijgen en te houden. Ha! Warm kraanwater in een pot, een beetje zoeken en doen, en dan een zeer dun straaltje laten lopen: constante temperatuur van 50 graden celsius, hoera!

In ideale omstandigheden zou het daar dan 2 uur of meer moeten blijven, maar zoveel tijd had ik niet: na een uur heb ik het even een korst gegeven in een hete pan, en dan hey presto, klaar.

Ik was even bang, want als het uit die zak kwam, zag het er niet rood uit — maar geen angst: het was warm, doorbakken, mals, en bijzonder zeer goed. En het kwam roder uit de pan dan het uit de zak kwam.

Hrmn. Misschien moet ik toch maar eens zo’n sous vide-toestel kopen.