Ik zal zo’n viraal ‘t één of ‘t ander hebben, ‘t is er het seizoen voor. 

Vrijdag op tien minuten tijd van “bleurgh, ik denk dat ik teveel pizza gegeten heb” naar “wtf koppijn” en naar “wtf ik krijg mijn handen niet meer toe” en “wtf al mijn gewrichten doen pijn”.

Naar huis gestrompeld (per fiets, faut le faire, ik wist halfweg naar huis niet of ik vijf minuten, een kwartier of een uur aan het fietsen was), pijnpillen gepakt, in bed gekropen, en liggen afzien. 

Er kwam bezoek, ik denk wel twintig man met allemaal kinderen: ik heb liggen bleiten van miserie van al het lawaai. Zaterdag: tussen ben en trekzetel doorgebracht. Zondag: geen stem meer, en hey, check it out: geen adem meer. 

Ik kan daar niet zo goed tegen, sinds ik eens na een operatie een dag in recovery heb gelegen met het gevoel dat ik aan het stikken was. 

Maar bon, heel de zondag dus in de trekzetel gezeten (bed was te benauwend) en proberen ademen. Niet zo fijn, nee. Gelukkig is het nu min of meer voorbij. Alleen kan ik nog niet echt spreken — maar ook dat gaat voorbij, ongetwijfeld. 

Leuk weekend dus, jazeker. Toch maar naar het werk gegaan vandaag, en kijk: het is gelijk ook al hoesten en kuchen dat ik hier hoor, ik ben dus niet alleen.

Het enige is die stem, natuurlijk. Ik heb alvast een vergadering op school afgezegd (schande, tweede week op rij, maar vergaderingen zonder stem zijn ook niet echt nuttig), en ik hoop dat ik in de loop van vandaag niet al te veel moet spreken.