Vroeger, toen ik naar school ging, hield het pesten op als er geen school was. Een groot gemak, de zekerheid dat het tijdens de schooldag de hel was, maar dat het wel gedaan was achteraf.

Niet dat het enorm veel hielp, want hoe gaat dat: de bel van het laatste lesuur van de dag of van de week gaat, en een mens zijn eerste gedacht is op den duur niet meer “oef, de dag is gedaan” of “oef, eindelijk weekend”, maar wel “fuck, morgen is het gewoon wéér van dat” en “kak, het weekend duurt maar twee dagen en maandag herbegint het gewoon”. Maar toch.

Tegenwoordig is er zelfs die luxe niet meer: Facebook is 24 uur op 24 open. En het hoeft zelfs niet eens meer te komen van kinderen in uw klas of op uw eigen school: decentraal pesten, hoera!

Doodgemakkelijk ook: één iemand zegt “loser”, een ander iemand klikt op “vind ik leuk”, en hopla, we zijn vertrokken. 

Het enige nadeel is natuurlijk dat er een spoor van achterblijft. 

In mijn tijd was het vaak “zijn woord tegen het mijne”, en dan nog meestal “zijn woord tegen dat van ons allemaal, en wij zijn met veel meer“. Dat is nu minder het geval, zeker als het om domme, domme kindjes gaat, die hun profielen zo open als iets zetten en alles urbi et orbi kond maken. 

Zoals daarnet: ik zei als reactie ergens op tegen iemand: “Als je het niet leuk vindt dat X Y pest, dan is de beste reactie daarop niét “vind ik leuk” klikken, maar wel iets in de zin van “X, stop met pesten” schrijven.” En dan komt daar zomaar iemand tussen — twaalf jaar oud hé — en haar reactie is het bijzonder respectvolle “Boeie!!!!”. Waarop de eerste redelijk snel reageert met “rustig ieie tis wel nog altyd zyn papa ea xx :P”. Waarop zij weer “Boei mij wa xx”. 

Euh ja. Ik vraag haar of ze wel beseft dat ze niet alleen met kinderen aan het spreken is, maar dat zowat iedereen kan zien wat en hoe ze schrijft, en haar reactie: “Ja tuurlijk weet ik da”. 

Kijk, moesten dat mijn kinderen zijn die zich zo gedragen op het internet, ik zou weten wat gedaan.