Het wordt moeilijker en moeilijker om iets over de Wheel of Time-boeken te zeggen zonder spoilers boven spoilers te doen, maar alla.
Rand al’Thor heeft een belangrijk element van de voorspellingen rond de Dragon Reborn vervuld. Hij en Mat (met Egwene en Moiraine mee) gaan naar het thuisland van de Aiel, terwijl Perrin terug naar hun geboortedorp gaat, en Emayne en Nynaeve op jacht naar slechteriken gaan.
Volgt nog wat uitdieping van personages, en van de wereld waarin de personages zich bewegen, met een Age of Legends die –kijk nu!– zowaar technologisch blijkt geweest te zijn, met wolkenkrabbers en vliegtuigen en auto’s, komt meer en meer tot zijn recht.
Wat tot ver in boek twee een onhandige afgeleide van Lord of the Rings leek, krijgt er nu bovendien meer en meer aspecten van Dune bij.
De Aiel zijn de Fremen (compleet met de Zensunni achtergrond, spoiler!), de Aiel Wise Ones zijn zowat één op één de Fremen Reverend Mothers (compleet met de complexe relatie met Aes Sedai / Bene Gesserit), Rand is ook eigenlijk een Kwisatz Haderach (compleet met het aspect “gekweekt voor de positie, spoiler!). Oh, en het speelt zich ook af in de woestijn en zo, met waterreserves onder de grond, met Aiel in Sietch-achtige gemeenschappen, etc., etc.
Boek vier sluit volledig naadloos aan op boek drie, en zo heb ik het ook gelezen: als één boek. Spannend en geen moment vervelend.
Ik houd mijn hart vast voor het vervolg.