Dat zou het helemaal worden, dacht ik vroeger: zo’n huis met ergens een centrale console met duizend knoppen. Voor de lichten, de muziekinstallatie, het haardvuur, de gordijnen, waar de telefoon naar de overal verdoken opgestelde en gemonteerde boxen zou kunnen gestuurd worden, en alles.

Bij de eerste ronde verbouwingen, een kwart leven geleden, hebben we overal netwerkkabel laten leggen — ik kijk op dit eigenste ogenblik naar de aansluiting in het toilet beneden — maar toen was er plots wifi, en werd dat allemaal zowat overbodig.

En dan besloten we het haardvuur toch maar niet te doen. En dan was er een Sonos in huis, met luidsprekers die alleen maar een stopcontact nodig hebben. En dan was er geen geluidsinstallatie meer. En dan hád ik wel van die lichten op afstandsbediening, maar (ahem) bleven ze gewoon altijd op wit licht staan.

Mijn hoop was al een tijd gevestigd op een parlofoonsysteem, iets voor als we een nieuwe deur zouden hebben, zo’ ding met een camera, dat naar de telefoon belt of zo. Maar dat zou dan wel voor binnen zeer veel tijd zijn, want ’t is niet morgen dat we een nieuwe voordeur hebben.

Edoch! Wat blijkt? Onze persienne die kapotversleten wordt en die vervangen wordt, die zal met een knop in de muur op en neer gaan! Volautomatisch! Enfin ja, semi-automatisch. Maar wel met een motor! We gaan binnenkort dus toch in de toekomst leven!