Het boekje van de school en de oudleerlingenbond, correctie, Alumni Sint-Barbaracollege Gent is zo ongeveer helemaal klaar. Ik schreef om te lachen in het mailtje dat ik naar de rest van de raad van bestuur stuurde “Dagen en nachten en dágen en náchten werk later: bij deze!” — en het collega-bestuurslid waarmee ik we het hele boekje nog eens samen overlopen had, zei zeer serieus dat ik er eigenlijk wel een compensatie voor zou mogen vragen, voor al het werk.

Aan de ene kant was dat “dagen en nachten” zwaar overdreven (de cover is bijna identiek hetzelfde model als de afgelopen twintig of zo jaar, de binnenkant is wel een béétje vermoderniseerd, maar ’t is het einde van de wereld niet om 40 bladzijden op te maken), en aan de andere kant: over mijn dood lijk, dat ik er geld voor zou willen.

Kelly is een tijd geleden (semi-)problogger geworden, ze schreef er onlangs over in de gazet. Ilse zou dat ook wel kunnen en willen doen, denkt ze wel eens — maar bleh, wordt dat dan geen sleur, en verplichting, en houd dat dan eens vol, jong.

Het “recept” is hoegenaamd niet moeilijk, zoals Kelly zegt en zoals iedereen weet: een niche en een publiek vinden, schrijven voor uw publiek, en gewoon veel, veel, veel werken. Gefocuseerd, en zo. En dan al eens een ebook aanbieden of een workshop, en netwerken, en aaargh.

Darren Rowse schrijft er al ontieglijk veel jaren over, dag na eindeloze dag vol “tips”, artikel na artikel met een catchy titel die uitnodigt om te klikken, pagina na SEO-geoptimaliseerde pagina vol telkens dezelfde tien artikels, met vijfhonderd variaties. Ik krijg het schurft van de man.

Om dezelfde reden dat ik nooit wil betaald worden voor dingen die ik doe, om dezelfde reden dat ik nooit van mijn leven ooit nog zelfstandige wil zijn of baas van een bedrijf, zou ik voor de dooie dood geen problogger willen worden, zelfs niet semi of hemi. Maar hey, to each their own: zelfstandigen, mensen die geld verdienen met hun weblog, zelfs seriële entrepreneurs.

Ik was vroeger wel eens groen van afgunst, en ’t is raar: maar ik heb dat tegenwoordig gelijk helemaal niet meer. Het is iedereen gegund. Doet wel en ziet niet om. En al.

Ouderdom, zeker?